Pomieszczenie w które dotarł kamerzysta było zniszczone. Znaleźliśmy się w budynku gdzie ściany były popękane, a w kątach znaleźć można było multum pajęczyn. Widocznie dawno nikt tutaj nie przybył, a jeden z zawodników uwielbia takie miejsca jak to... Kamerzysta uchylił drewniane drzwi trzęsąc się niewiarygodnie dostał jednak zadanie i musi je wykonać - od tego zależy jego praca. Wszedł do jednego z pokojów i zza ściany wyskoczył Joker! Przerażony mężczyzna upadł, lecz trzymał mocno kamerę, aby dowód jego pracy nie zaginął. Joker zaczął się śmiać, a kiedy zakończył charakterystyczny dla siebie rechot, usiadł naprzeciwko oszołomionego psychicznie człowieka i zaczął swoją przemowę.

Nie bój się. Dobrze wiedziałeś, że dziś się spotkamy. Widzisz... Nawet gdy człowiek czegoś się spodziewa nieraz i tak go to zaskoczy. Jestem taki jak ty. Różnię się jedynie wyglądem. W waszym świecie trzeba się czymś wyróżnić, aby inni mogli dostrzec kim naprawdę jesteś. Rozumiesz? Nie potrzebowałem dużo czasu, by pojąć co dla was jest najważniejsze. Kiedy byłem sam, napływ myśli skumulował się w jedną całość. Jeśli jesteś inni niż wszyscy, uważają cię za dziwadło. Im głębiej wbijesz nóż tym cierpienie jest większe... Tak samo jest ze słowami. <Joker uśmiechnął się i wyjął nóż z kieszeni> Twoi przyjaciele się o tym przekonali. Oczy chciały płakać, łzy się obraziły. <maniakalny śmiech> Kiedy podświadomość zaczyna wychodzić spod podłogi to znak aby zacząć wszystko układać, tak jak być powinno.. Każdy kreuje swoją rzeczywistość, a ja jestem tym, który wam pomaga. Kiedy biegniesz pośród zbóż, zawsze dotrzesz do celu... nic cię nie zatrzyma. Pośród murów i kolców jesteś jak pies biegający po klatce - tylko tracisz siły, a nigdy nie osiągniesz tego co pragniesz. <śmiech> Oni nie widzą w tobie człowieka! Każdy na tym świecie jest bestią łaknącą czyjegoś potknięcia i wszyscy wyniszczacie siebie nawzajem. Jako jedyny wyciągam do ciebie dłoń! Pora przyjrzeć się temu co niewypowiedziane...

Joker odwrócił się plecami do kamery, która już nie dygotała - od kilku chwil była stabilna. Supervillain zaczął odchodzić powoli na przód aż wreszcie zniknął z pola widzenia. Ostatni dźwięk to strzał pistoletu...

Spoiler:

Chciałem napisać do Raptora na GG, a kiedy dał mi znać żebym napisał mu na pw, wówczas mnie nie było a kiedy wbiłem raz jeszcze Raptor nie był już online. Chciałem zapytać czy mogę napisać jeszcze ten segment. Jeśli Aigor da mi szansę będę wdzięczny, jeśli nie - uszanuję to. W każdym razie segment jest gotów.

Kamera przenosi nas na widzianą z loku ptaka wioskę. Wśród pokrytych śniegiem pagórków, gdzieniegdzie prześwitują drewniane strzechy chat. Kamera podąża dalej, a wydeptane ścieżki i ślady zwierząt powoli ustępują miejsca wyłożonym kamieniami prowizorycznym drogom. Docieramy do bram wioski, dość lichy, drewniany mur oddziela część mieszkalną i handlowo administracyjną. W części mieszkalnej widzimy drewniane chaty i ludzi krzątających się po ulicach. Po drugiej stronie muru widzimy wysoką, kamienną i bogato ozdobioną witrażami i monumentami świątynie, kilka sporych, betonowych budynków i ogromny plac, w okół którego handlarze, pomimo złej pogody wytrwale przekonują przechodniów do swoich produktów. A tych nie brakuje, zwłaszcza pod pręgierzem zlokalizowanym w centralnej części placu widać spore poruszenie panujące wśród licznie zebranej ludności. Przekupki przekrzykują się w ofertach handlowych, dwójka młodych nastolatków, nieskutecznie rozdzielana przez kolegów bije się na pięści. Pod pręgierzem kilku mężczyzn ustawia podwyższenie z trzech drewnianych skrzyń...nagle na rynek wbiega młody chłopak i wdziera się w sam środek zebranego tłumu.

Chłopak: Ludzie! Ludzie! Wrócił! Wybraniec dotarł do bram!

Poruszenie wśród ludzi szybko zamienia się w konsternację, gdy w jednej z wychodzących z rynku uliczek pojawia się...Einar Hallvard.

Rybak: To on! On wrócił!
Kupiec: Może i nadejdą lepsze dni dla naszej sprawy! Może i nadejdą...
Urzędnik: Ciszej głupcy, wszak taki był cel tego spotkania. Musimy poznać wieści nadchodzące z Południa.

Alaskian Madman przedziera się przez tłum i staje na podwyższeniu przygotowanym przez mieszkańców. Widocznie był długo wyczekiwanym gościem.

Einar Hallvard: Cisza! Zwłaszcza teraz, w punkcie zwrotnym, musicie być szczególnie przygotowani. Wróciłem, by zdać relację z tego co dzieje się na Południu. Modły zostały wysłuchane, w naszej sprawie pojawiła się jaskrawa iskra nadziei. Bogowie wysłali Mi jasny sygnał, muszę osobiście zmierzyć się w Tym, który, przynajmniej pośrednio odpowiada za nasze trudności. Odzyskujemy Południe, od czasu naszego ostatniego spotkania utorowałem sobie drogę zostawiając za sobą krew i łzy pokonanych, teraz jednak dotarłem do źródła. Jest osoba, która, być może nawet nieświadomie, burzy nasze dążenia do supremacji na tamtejszych ziemiach. Zatruwając umysły szarych mas burzy ład i porządek, który przysięgłem wśród nich odbudować. Fałszywy prorok o którym mówi przepowiednia...być może nasze poszukiwania zostały zakończone. Już wkrótce wszystko się wyjaśni...słyszałem o Waszych problemach. Strażnik Świątyni został odnaleziony, przetrzymuje go ten, którego bogowie rzucili mi na pożarcie. Bądźcie czujni, jestem pewien, że hellańskie czeluści nie będą czekały bezczynnie na rozwój wydarzeń na Południu. Słyszałem o hordach barbarzyńców zbliżających się w tym kierunku. Kilka dni temu sygnał o nich zaginął, lecz nie możemy być pewni, że problem został zażegnany. Pomiot Lokiego stara się zakłócić panujący tu mir na wszelkie możliwe sposoby, a moja misja na południu to jeden z wielu etapów tej układanki. Tam - są tacy co otwierają oczy. Musicie zrobić wszystko, by nie tej sprawy nie zaprzepaścić. Stawka jest zbyt wysoka, by pozwolić sobie na błędy.

Nagle na plac wjeżdża strażnik, pilnujący bram miasta.

Strażnik: Wróg u bram! Wróg u bram! Przełamali nas! Do broni!

Ludzie zgromadzeni na rynku momentalnie kierują swoje kroki w kierunku koszar, kobiety z dziećmi biegną ukryć się w Ratuszu, a po pewnym czasie na placu zostaje tylko mężczyzna w podeszłym wieku i Einar Hallvard.

Mężczyzna: To musiało się w końcu wydarzyć.
Einar Hallvard: Zbyt mało czasu zostało, bym angażował się w działania zbrojne...kim jesteś, starcze?
Mężczyzna: Jestem garbarzem...a raczej byłem...ech, ze świecą było szukać lepszych skór. Cóż, mój zakład spłonął, a ja zostałem na utrzymaniu rodziny. Chodź za mną, młodzieńcze. Zbyt wiele przeżyłem, by nie wiedzieć jak się zachować w takiej sytuacji. Bardziej ciekawi mnie jakie Ty zamierzasz podjąć kroki.
Einar Hallvard: Wrócę tam, muszę tam wrócić. Za kilka dni kolejny sprawdzian, kolejny raz stanę oko w oko z tym, o którym mówiłem pod pręgierzem. Dokąd idziemy?
Garbarz: Chyba nie myślisz, że wpakuje nas w samo centrum zamieszek...zaprowadzę Cię do stajennego, weźmiesz konie i bagaż. Dalej - powinieneś dać sobie radę. Kontynuuj.
Einar Hallvard: Czeka mnie batalia na 6 głów, jednak nie mam wątpliwości, że wśród moich rywali będzie osoba, która poluje właśnie na mnie. Muszę być ostrożny. Zima już blisko, nie widzę dalszej aktywności zła tak, skąd przybywam, ale mam wrażenie, że znajdujemy się stale w martwym punkcie. A czas działa na naszą niekorzyść. Jeżeli stracimy tam ludzi...hordy Niflheimu będą się tu zapuszczać częściej i znacznie szybciej.
Garbarz: Myślisz, że Ci barbarzyńcy dzisiaj...że wysłał ich Loki?
Einar Hallvard: Myślę, że są przez niego motywowani. Coraz zuchwalej się tu zapuszczają, głupcem byłbym gdybym nie widział powiązania pomiędzy tymi wszystkimi zdarzeniami. Zwłaszcza, że wszystko wpisuje się dokładnie w myśl przepowiedni.
Garbarz: Jeżeli przepowiednia się nie myli...biada nam, jeżeli nie wrócisz zwycięsko...

Einar i Garbarz docierają do oddalonego o kilkaset metrów od głównego placu miejsca. Tętent kopyt stajennych koni zostaje jednak zagłuszony przez okrzyki bitewne. W około widzimy masę porozrzucanego sprzętu bitewnego. Einar Hallvard podnosi młot ze zwłok jednego z barbarzyńców. Na rękojeści wyryty jest jakiś napis.

Einar Hallvard: "Haal Slyth"...wiesz co to oznacza?

Garbarz nie odpowiada, gdyż za ich plecami jakby znikąd wyrasta blisko dwu-metrowy mężczyzna, który w ułamku sekundy pakuje metalową klingę w podbrzusze starca. Ten pada martwy w zaspę, barwiąc śnieg krwią wypływającą z ran i z jamy ustnej. Hallvard unika cięcia, a następnie, instynktownie uderzając pięścią wytrąca mu rękojeść miecza. Hallvard przytomnym ruchem uderza napastnika obuchem młota w pobdrzusze, a następnie ciska nim na sterczące spod śniegu skały. Słychać było tylko dźwięk pękających kości twarzoczaszki. Hallvard podnosi pas jednego z napastników, mocuje sobie młot na plecach a następnie podchodzi do przywiązanych do stajni koni, uwalnia jednego z nich i wskakuje na jego grzbiet. Obraz z kamery gaśnie, wraz z oddalającym się w tle Einarem.

*edytowany został tylko wygląd estetyczny - pogrubienia i kolor

Ostatnio edytowany przez Mr.Michaels (2015-10-31 18:48:09)

Kamerzysta uchylił wielkie czarne drzwi. Dookoła ciemność, a na niego padała smuga mgły. Przedzierając się przez nią, jego ręce drżały. Wysłano go bowiem do słownego zabójcy, który sprawił, iż jego przyjaciele popełnili samobójstwo. Idąc przed siebie nagle skręcił w lewo. Potknął się i upadł. Na szczęście kamerze nic się nie stało i przez ten mały wypadek zobaczyliśmy, że dzisiejszym miejscem spotkania jest cmentarz. Operator kamery wstał i szedł przed siebie. Wreszcie dotarł do tajemniczego posągu z kamienia, o który oparty był mężczyzna z długimi, zielonymi włosami. Odziany był w fioletowy, długi płaszcz oraz fioletowe spodnie. Siedział obok posągu, a jego głowa utkwiona była między jego nogami.

Przyszedłeś do mnie. Jednak coś jest na rzeczy, że nawet jeśli przepędza was strach to i tak idziecie w jego stronę. Właśnie to mój drogi nazywamy pogonią za szczęściem. Nie narażałbyś się przecież gdyby twój pracodawca cię do tego nie zmusił. <krótki śmiech> Słyszałeś o twoich kolegach? Oni tak jak każdy z was myśleli, że znaczą coś więcej niż reszta. Wszyscy jesteście tacy sami, a bardziej inteligentne jednostki wami kontrolują.. ja jestem ponad podziałami! <maniakalny śmiech, gdy Joker skończył się śmiać, wstał i gestem ręki rozkazał kamerzyście iść za nim> Widzisz te nagrobki. One są katedrą myśli. Kiedy stoisz i w ciszy się im przyglądasz blednie cały twój światopogląd. Zastanawiasz się co czeka cię po śmierci, nagle wyznaczasz sobie priorytety i dążysz do jak najlepszego życia... którego i tak nic nie znaczy gdy swoją osobą nic nie zmieniasz. Rozumiesz mnie? Słodycz, gorycz, kwas są smakami z którymi się spotykamy niemal codziennie. Takie właśnie jest życie... musimy spróbować każdego z nich, żeby w pełni zrozumieć jego sens... <Joker zatrzymał się i usiadł raz jeszcze, tym razem patrzył prosto w oczy kamerzysty, którego drgania w rękach ustały> Słowa to najlepsza broń jaką macie do zaoferowania. Posłuchaj... Słyszysz to? Ten głos? Tak! To ja! To ja! I ja będę mówił do ciebie do końca twych dni! Często, zbyt głęboka zaduma nad tym co było, przysłania to co jest i uniemożliwia poznanie tego co będzie. Miałeś to? <maniakalny śmiech> Wszedłeś do mojego świata. Przekraczając jego mury, rozumiesz już, że ziemia nie jest miejscem dla ciebie. Z tej samej miłości, dla której zamykamy oczy, trzeba nam też wracać bezpiecznie do domu! Hahahahaha! 3!...2!...1! zabawę czas zacząć!

Kiedy Joker zakończył swoją wypowiedź, zaczął śmiać się w niebo głosy. Nie obchodziło go to, że znajdowali się na cmentarzu... to przecież po części dom jego przyjaciół... W trakcie gdy Joker wypowiedział słowa "zabawę czas zacząć" słyszalny był wyraźny dźwięk wystrzelonego pistoletu. Wówczas kamera spadła na ziemię i uchwycił śmiejącego się Jokera, który gdy przestał się śmiać rzucił w nią nożem. Obraz wówczas znikł.

Obraz pokazuje nam ciemne pomieszczenie, na którego ścianie wiszą jakieś dwa portrety, a w jednym z nich wbite są trzy rzutki do dartha. Po dokładnym przyjrzeniu się można dostrzec, że obraz ukazuje nam postać The Witchera. Na prawo od tego obrazu wisi kolejny, tym razem z Nickiem Jeffersem, ale nagle przelatuje rzutka nad kamerą i wbija się prosto w twarz Dodgera. Kamera odwraca się w stronę źródła lotu rzutki i widzimy The Antichrista siedzącego w fotelu.

Jeff Hardy: Widzieliście portrety tych nieudaczników, które wiszą na ścianie? Pierwszy z nich to jakiś klecha, który myśli, że przy pomocy sił, które daje mu jego Pan jest w stanie coś zdziałać w tym przepełnionym goryczom świecie, ale niestety od lat żyjesz w wytworze swojej wyobraźni, ponieważ coś takiego jak Bóg nigdy nie istniało i nie będzie istnieć, ale to jeszcze nie jest jego chwilą, na niego jeszcze przyjdzie czas. Teraz swoje pięć minut ma marna istota imieniem Nick Jeffers. To on jako pierwszy zostanie rzucony Antychrystowi na pożarcie. Wschodząca gwiazda, która myśli, że wybije się na nazwisku weterana tych ringów, ale zapomniała, że przed nim jest jeszcze trudniejszy orzech do zgryzienia. Więcej już znaczyłem w tym biznesie niż on, ale nie to jest tu ważne. Ja nie mam parcia na złoto, tytuły i wszystko czym wy możecie sobie wysłuchać kieszenie, bo nie to mi daje szczęście. Możecie wygrywać, przegrywać lub remisować, bo mi wisi wynik moich walki. Najważniejsze jest to po co tutaj zostałem wysłany, czyli zadawania bólu każdemu, kto tylko wejdzie mi w drogę i możecie być pewni, że spotkanie oko w oko między linami z Jeffem Hardym już nigdy nie będzie należało do przyjemnych. Weź to sobie lepiej do serca, Nick, ponieważ ty będziesz pierwszym, który przekona się o tym na własnej skórze. Jak się teraz czujesz z tym? Wiesz, że już kilka godzin zostało i będziesz musiał wejść do ringu z najgorszym złem jakie stompa po tym świecie. Pewnie już masz pełno w gaciach, a w środę w ringu nawet nie będziesz mógł się ruszyć, bo będziesz sparaliżowany strachem. To nie jest to samo co mieć tremę przed spotkaniem oko w oko z Danem Dowsonem. Nie wiesz co to znaczy zajrzeć swoim najgorszym koszmarom w oczy i powiedzieć im, że się ich nie boisz. <chwila przerwy> Obawiasz się porażki, Nick? Obawiasz się, że jednak ten, którego chciałeś dogonić jest cały czas przed tobą? Zazdrość to nie jest coś, co może Ciebie pchnąć do przodu. Inaczej sprawa się ma jeśli chodzi o mnie. Ból, smutek, zazdrość, nienawiść. Wszystkie te emocje wyniszczają Was od środka, ale ja jestem inny. Ja dzięki temu zyskuję siły, więc zadaj sobie pytanie czy jesteś w stanie stoczyć pojedynek, który będzie u Ciebie nie wywoływał żadnych emocji? Podejdziesz do tego z chłodną głową i sprawisz, że największy wróg dobra stanie się nikim? Nie sądzę. Wy ludzie jesteście stworzeni po to, żeby wiecznie grzeszyć, ale teraz przyszedł ktoś, kto z tym wszystkim skończy. Nauczę Was, jak żyć z godnością.

Jeff wierzył w stronę kamery palcem złożonym w pistolet i "wystrzelił", a kamerą w tamtym momencie się wyłączyła.

Kamera przeniosła się do ciemnego pomieszczenia, w którym jedyne światło dawała tląca się Świecia na stoliku. Blasku płomienia było mało, ujawniał on jedynie najbliższe otoczenie knota. Nagle coś zaszeleściło w kącie pokoju, jednak nie było widać co, lub też kto, tam jest. W końcu mikrofon wyłapał powolne kroki i ciche słowa modlitwa, szeptane pod nosem.

Sancte Michael Archangele, defende nos in proelio; contra nequitiam et insidias diaboli esto praesidium. Imperet illi Deus; supplices deprecamur: tuque, Princeps militiae caelestis, Satanam aliosque spiritus malignos, qui ad perditionem animarum pervagantur in mundo, divina virtute in infernum detrude. Amen.

Wraz z ostatnim wypowiedziany wyrazem dźwięk kroków zamarł… kawałek postaci znalazł się w zasięgu światła świecy. Widać było czarny płaszcz, zarys zakapturzonej postaci, oraz spory srebrny krzyż, który dzierżyła w dłoniach.

Pośród mroku zostałem zesłany, aby wybawić świat od wszelkiego złego. Sam Bóg przekazał mi misję – miałem zwalczać plugastwo piekielne, używając wszelkich dostępnych mi środków. Zadanie, które zostało mi powierzone trafiło na Jokera… istnego Lucyfera ukrytego w ludzkiej postaci. Zdecydowanie był to najtwardszy orzech do zgryzienia, najbardziej cierpki kielich, który Pan dał mi skosztować. Kiedy wreszcie dostałem wsparcie, kiedy mogłem zaciągnąć gadzinę w moje sidła i raz na zawsze odesłać w ogień nieugaszony… wtedy pobratymca mnie zdradził. Bliźni obrócił się przeciwko mnie, nie zastanawiając się nad konsekwencjami. Zaprzedał duszę samemu diabłu, sam przekształcając się w potwora. Nie zaznam spokoju, dopóty srebrna klinga mego miecza nie przebije martwego serca Jeffreya Nero Hardy’ego! Obrona rodzaju ludzkiego przed uciskiem płynącym ze zła stoi dla mnie ponad wszystkim. Przybyłem tutaj, aby stać się tarczą dla zwykłych śmiertelników, zbłąkanych duszyczek na drodze do Raju. Dlatego nie dopuszczę, aby demoniczne kreatury dręczyły mych bliźnich. Pragnąłem podać pomocną dłoń do nieprzyjaciela i wyrwać go ze szponów diabła… lecz na próżno. Jeff jest już stracony, służba złu pochłonęła go całego i nie ma już dla niego ratunku – został wpisany na czarną listę, oczekujących na poskromienie!

Nagle postać usiadła na krześle, stojącym przy stoliku, odsłoniła kaptur ukazując swe oblicze. Był to The Witcher, wpatrzony w srebrny krzyż, jakby był całym jego światem. W jego oczach widoczny był dziwny błysk szczęścia, oraz gotowości do boju.

Czas polowania nadchodzi… zbliża się wielkimi krokami. Hardy jeszcze o tym nie wie, ale właśnie stał się ofiarą. Po mimo paktu zawartego z szatanem, który miał mu zapewnić glorię, spocznie w kałuży własnej krwi… i obudzi się piekle. Jego przykład będzie doskonałą nauczką, dlaczego nie warto ufać księciu kłamstwa. Obłuda i iluzja potęgi, jaką mami swe sługi pryśnie na The Longest Day, niczym bańka mydlana. Drzwi ciepłej i wygodnej celi, które do tej pory były szeroko otwarte, zamkną się z hukiem, ujawniając prawdziwą nędzę pozornego luksusu. Ból, cierpienie i łzy… to wszystko co gwarantuje upadły anioł i co czeka w królestwie ciemności. Będę bronił człowieczeństwa do ostatniego tchu, dopóki Ojciec Niebieski będzie raczył obdarzać mnie siłą. W niedzielę wypełnię swoje zadanie i na świecie będzie o jedno monstrum mniej… sidła zostały zastawione.

Po tych słowach Anioł Zagłady wykonał znak krzyża świętego i zdmuchnął świeczkę. Obraz z kamery nie był już w stanie niczego przekazać, ale dźwięk wciąż był wychwytywany.

Pan jest mym światłem i moim zbawieniem: Kogóż bać się będę? Pan jest obrońcą mego życia: Kogóż mam się lękać? Gdy nacierają na mnie złoczyńcy, Aby pożreć ciało moje - Są oni moimi wrogami i nieprzyjaciółmi - Potkną się i upadną. Choćby rozbili przeciwko mnie obozy, Nie ulęknie się serce moje, Choćby wojna wybuchła przeciw mnie, Nawet wtedy będę ufał.

I obraz z kamery zgasł…

Silas Young kroczy za kulisami, powróciwszy dopiero co z przemowy w ringu przed SDW The Longest day, gdy zaczepia go Natalia Siwiec.


Natalia Siwiec: Silas, właśnie słyszeliśmy twą wypowiedź w ringu. Jak zwykle, ciągle w twych wypowiedziach mowa jest o tym samym: o byciu mężczyzną. Nie sądzisz, że dla fanów to już jest nużące ? Nie uważasz, że inni wrestlerzy nie będą cię traktować poważnie przez to obsesyjne gadanie w kółko o tym samym ?
<Silas ma grymas na twarzy>
Silas Young: Czy ta federacja robi sobie jaja ? Nie dość, że ta baba wciąż tu pracuje, to jeszcze mnie obraża. Daj mi ten mikrofon kobieto <Silas wyrywa jej mikrofon z ręki> i znikaj z moich oczu. Zajmij się czymś pożytecznym. Na przykład ugotuj obiad.
<Natalia zła na Silasa odchodzi. Silas spogląda na kamerę>
Silas Young: Więc tak to waszym zdaniem wygląda ? Nudnie gadam w kółko o tym samym: mężczyzna, mężczyzna, mężczyzna ? Znam takich, jak wy. Przemawia przez was zazdrość. W końcu ujrzeliście prawdziwego mężczyznę i przez swój kompleks, zamiast przyjąć tą prawdę, próbujecie z nią walczyć. Obawiacie się, by wasze kobiety nie poznały kogoś takiego jak ja, bo co sobie wtedy pomyślą o was ? Możecie to sobie nazywać gadaniem w kółko o tym samym. Ja to określam jako nazywanie rzeczy po imieniu. A kiedy wygram pas SDW Extreme champion, nawet nie będę musiał mówić o tym, że jestem jedynym i ostatnim prawdziwym mężczyzną w pro wrestlingu. Sami zaczniecie o tym mówić. Przyznam, że jestem już gotowy na to, by po PPV The Longest day wysłuchiwać od was tego samego setki, a może nawet tysiące razy: "Silas. Ty jesteś mężczyzną w tej federacji. Całe szczęście, że to ty ściągnąłeś pas w Ladder matchu".