Na największym telebimie na arenie oraz na ekranach teleodbiorników ukazał się ten sam obraz. W ciemnym pomieszczeniu oświetlonym jedynie poprzez mało wydajną lampę widać było tylko twarz człowieka, który był tam obecny. Każdy kto zajmował miejsca w hali skierował wzrok dokładnie tam gdzie owy mężczyzna się pojawił. Sam jego wygląd sprawiał, iż ciężko było oderwać od niego wzrok. Widoczna była tylko twarz, resztę ciała spowił mrok. W końcu sam zainteresowany zabrał głos.

Ostatniej nocy miałem pewną wizję. Świat pochłonięty zadowoleniem i pozytywną energią w jednej chwili zatrzymał się. Widziałem was wszystkich z góry.. Widziałem oświetlone miasto, a w nim zabawę i szczerość- nic nie stawało wam na przeszkodzie. Bawiliście się słuchając głosu serca. Popełnialiście ryzyko. Uśmiechy nie znikały wam z ust. Wszystko układało się jak w bajce. Nagle zatrzymaliście się i popatrzyliście sobie w oczy. Uśmiech zniknął z waszych twarzy, a reflektory was oświetlające zniknęły. Szliście wówczas bez celu przed siebie. Szukaliście kogoś kto poda wam rękę ale przecież wszyscy mieli je związane...
Sen zniknął. Wstałem z łóżka i pomalowałem twarz. Postanowiłem, że uśmiech nigdy nie zniknie z mojej twarzy. Przybrałem postać, którą stworzyły moje myśli. Zostałem waszym wybawicielem!<maniakalny śmiech jokera> Nie zdajecie sobie sprawy jak bardzo byliście samotni. Wasz naród potrzebuje prawdziwego kryminalisty i oto jestem! Zastanawialiście się kiedyś dlaczego dosięga was smutek? Tworzą go ludzie obecni dookoła was. Wy nie wyniszczycie siebie nawzajem. Ja zrobię to za was. Jedyny sensowny sposób na życie w tym świecie, to ten pozbawiony reguł. Brakuje wam odwagi ale ta najważniejsza część każdego z was... dopełnia mnie. Jestem przedstawicielem chaosu. Wiecie co jest najważniejsze w chaosie? Jest sprawiedliwy. Ty mnie nie zabijesz przez swoje niezrozumiałe poczucie praworządności. Einar, Dowson!! Nie zabiję was, bo za dużo z wami zabawy! Sądzę, że jesteśmy sobie przeznaczeni!.. by robić to przez wieczność. <maniakalny śmiech Jokera>

Na koniec śmiejący się tajemniczy i manipulujący mężczyzna podszedł do kamery, widać, że kierujący nią człowiek był bardzo przejęty. Psychopata podszedł do niego i przekręcił swą głowę w bok patrząc mu się prosto w oczy, a zarazem w obiektyw i wyciągając nóż przed swą twarz, powiedział do niego...

Dlaczego jesteś taki poważny?

Po krótkim zdaniu raz jeszcze rozległ się maniakalny śmiech, a na arenie oraz w domach ludzi, którzy oglądają telewizję rozległy się krzyki kamerzysty, a obiektyw znajdował się już na ziemi. Ostatnią rzeczą jaką zobaczyli ludzie była karta jokera.. Krzyki wówczas ucichły, lecz straszny mężczyzna śmiał się do końca.

Kamera przeniosła nas do tajemniczego miejsca. Kamerzysta trzęsąc się podszedł bliżej ściany, o którą oparty był mężczyzna w fioletowym garniturze. Miał zgięte nogi, a w między nimi trzymał swoją głowę. Widać było jednak na niej zielone, długie włosy wszyscy już wiedzieli kogo widzą. Właśnie z tego powodu operator kamery bał się podejść bliżej. Mężczyzna, który siedział bowiem oparty o ścianę to mistrz psychicznej gry.. Wystarczą mu tylko słowa, aby zwykły człowiek zmienił swe myślenie. Nad Jokerem widniał napis namalowany czarnym sprejem. Oto on:

"W każde cierpienie wpisana jest obietnica wyzwolenia"

Kamerzysta stanął nagle w miejscu. Wpatrywał się ciągle w owy napis zapominając nagle o rzeczywistości. Budynek, w którym się znajdowali nie był oświetlony żadną lampą.. Jedyna światło, które tu docierało przechodziło przez malutką szparę w suficie....

Czekałem na ciebie..

Operator kamery wiedział już co go czeka. Jego ciało przeszły ciarki. Zdawał sobie sprawę, że gdy wróci do rodziny nie będzie taki sam wtedy kiedy opuścił próg tego domu.. Joker nagle podniósł swą głowę, okazało się, że w ustach trzymał nóż. Po chwili wyciągnął go i zaczął mówić do kamerzysty dziergając coś na ścianie ostrym narzędziem..

Miałem sen i pojawiłeś się tam. Biegłeś wśród zbóż opuszczony przez złe myśli, a nirwana opanowała twoje wnętrze. Uciekałeś przed ludźmi, którzy nie chcieli cię już znać. Problem dzisiejszego świata nadal jest nie rozwiązany.. Uciekałeś choć dobrze wiedziałeś, że nie dotrzesz do celu. Nie zabiłeś ich.. Chciałeś żyć własnym życiem.. <maniakalny śmiech Jokera> A oni przecież chcieli cię zabić... Wiesz co? Ten sen dzieje się tu i teraz. Byłeś i jesteś psem.. Psem, który goni samochód ale gdy go dogoni nie wie co zrobić. Siedzę przed tobą, a ty mnie słuchasz.. Wszedłem do twojego wnętrza! <maniakalny śmiech Jokera> Wiesz dlaczego to robię? Zamiast drążyć w przeszłości wolę zadbać o przyszłość. Kropla nie siłą drąży w skale, a powolnym deszczem. Śmierć jest lekarstwem na życie. Śmierć jest nagrodą życia!... Ja cię nie zabiję... Im nas więcej w grze tym lepiej. Twój strach jest kroplą w deszczu. Najmocniej pada na tych, którzy najbardziej potrzebują słońca.. <maniakalny śmiech Jokera> Gdy człowiekowi za bardzo zależy, wszystko czuje dwa razy mocniej. Wiesz skąd mam te blizny? <Joker odwrócił się do kamerzysty i przejechał lekko nożem po czerwonych liniach na policzku> Widziałem jak radość przepełniała serca ludzi obecnych na jednej z wysp. W jednej chwili połowa z nich zebrała się w jedną grupę, a pośrodku obecna była kobieta. Byłem dzieckiem i nie rozumiałem pewnych rzeczy. Nie podchodziłem bliżej. Wszyscy po kolei strzelili do niej z pistoletów, aby na koniec pozastrzelać siebie nawzajem. W pewnym momencie dotarło do mnie, że tą kobietą była moja matka. Przyszedł do mnie mój ojciec, widziałem, że ktoś uciekł z owego kręgu.. Zobaczyłem, iż tato w swych spodniach miał pistolet. Uśmiechnął się do mnie i zapytał- "Dlaczego jesteś taki poważny? Teraz sprawię, iż mój syn nigdy nie będzie smutny." Po czym włożył mi nóż w usta i przejechał z dwóch stron po policzkach.. A ty jesteś jak mój ojciec.. Nienawidziłem go! Ale teraz uświadomiłem sobie, że dzięki niemu mogę zmieniać świat... <maniakalny śmiech Jokera>

Kamerzysta jakby w transie podszedł bliżej ściany, o którą oparty był Joker. Umalowany kryminalista upadł na ziemię i śmiał się z całej siły uderzając pięściami w twarde podłoże. Kamera uchwyciła napis wydziergany przez Jokera...

"Miłość jest jak szklanka.. Stłucze się zarówno wtedy gdy ją upuścisz jak i wtedy gdy ściśniesz ją za mocno.."

Kamera raz jeszcze ukazała śmiejącego się Jokera. Za chwilę kamerzysta zaczął biec przed siebie. Zatrzymał się przy wielkiej dziurze w ścianie. Popatrzył w dół.. Było naprawdę wysoko. I skoczył, a obraz urwał się.. Ostatnimi dźwiękami był maniakalny śmiech Jokera..

Obraz przenosi się do tajemniczego pokoju, w którym jedyne światło dają dwie świece. Rzucają one blask na wielkie krzyż na stole, a także zakapturzoną postać ubraną na czarno. Mężczyzna szepcze słowa modlitwy przesuwając paciorki różańca, lecz już po chwili wykonuje znak krzyża i siada na krześle, ściągając kaptur i odsłaniając swe oblicze. To skupiony The Witcher, który utkwił swój wzrok w krzyżu i jakby cały świat przestał dla niego istnieć.

The Witcher: Wszystko już gotowe, Panie. Sprawdziłem plany budynku, tydzień temu dobrze poznałem arenę. Zastawiłem sidła, nie ma szans żeby mi uciekł. Uwolniłem to miejsce od jednego Potwora, a teraz przyszła kolej na drugiego. Jestem Ci naprawdę wdzięczny, że tak bardzo mi ufasz i powierzasz tak istotne zadanie. Dziękuję, że dałeś mi szansę, aby poprzez moją osobę, skierować oczy widzów na Ciebie. Wykonam wszystko, co mi powierzysz. Wywyższę Twoje imię ponad wszelkie imię, tak, że na Jego dźwięk zegnie się każde kolano. Gdy zostanę największym mistrzem tej federacji zaprowadzę tu Boży ład i pokój. Przekażę im Twoje wybawienie i ukojenie. Nie tylko dam im przykład, lecz przede wszystkim zgładzę wszelkie pokusy i demony, które próbują zaistnieć tam, gdzie nie powinny. Jestem świadomy zagrożeń, jakie związane są z mą misją, ale umiłowałem Cię ponad życie, tak jak Ty kochasz każdego człowieka i dlatego stawiam postawiony cel ponad życie. Ostatnio znowu uradowało się me serce, widząc jak Ci wszyscy ludzie z euforią przyjęli mój tryumf. Chyba zrozumieli i docenili pracę, jaką dla nich wykonuję. Nie spodziewałem się tak przyjaznego przyjęcia, to znacznie ułatwi mi zadanie. Z całego serca dziękuję Ci za głębię łask, jakimi mnie obdarzasz. Dziękuję za siłę, aby się nie cofnął, ani się nie zachwiał. Dziękuję za spokój duszy, którym koisz me nerwy i gasisz mój gniew, zanim wybuchnie i spustoszy grzeszników, odbierając im szansę na poprawę. Bardzo długo czekałem, aby rozpocząć działania na tym ternie, ale w końcu pozwoliłeś mi wkroczyć na te wody. Jestem przekonany o tym, że Joker uciekł z piekła bez wiedzy Lucyfera i na własną rękę próbuje dewastować szczęście śmiertelników... nie minie go kara. Błogość odpoczynku od nieugaszonego ognia z otchłani nie potrwa długo. Ujarzmię go, tak jak mi poleciłeś. Proszę Cię tylko, abyś mnie umocnił. Jak zwykle, mam tylko jedną szansę. Jeśli polegnę to zatracę sumienia ludzi... nie mogę do tego dopuścić. Jeszcze nigdy Cię nie zawiodłem i teraz będzie tak samo. Żadna kreatura nie będzie się panoszyć w Bożym świecie!

Po tych słowach Anioł Zagłady na powrót naciągnął kaptur na głowę, położył się na podłodze krzyżem i pogrążył się w cichej modlitwie. Obraz z kamery zniknął...

Kamera przenosi nas do jednej z szatni. Widzimy w niej trenującego Ralfa. Zawodnik, nie przerywając ćwiczeń, rozpoczyna monolog.

Ralf: To szaleństwo. Nie potrafię opisać słowami tego, co czuję. Mam wrażenie, że moja własna głowa jest ciemnym korytarzem, który ciągnie się w nieskończoność, a w dodatku nigdy nie wiadomo, co czyha za zakrętem. To straszne uczucie, gdy nie można niczego zaplanować, niczego przewidzieć, gdy trzeba ostrożnie wykonywać każdy kolejny ruch, bo nigdy nie wiadomo, co za moment może się stać. Wykańcza mnie to. Coraz częściej czuję, że przegrywam ten wewnętrzny pojedynek. Nie mogę w normalny sposób przygotować się do walki w ringu, ponieważ ciągle czuję na plecach jego oddech. Ostatnio siedział cicho, co pozwala mi odetchnąć, jednak mam nieodparte wrażenie, że jest coraz bliżej i wkrótce znów da o sobie znać. <przez dłuższą chwilę nic nie mówi> Niedawno mnie zaatakował. Nie wiedziałem o tym, gdy stanąłem po raz pierwszy w ringu. Gdy sędzia klepnął po raz trzeci, poczułem się jak w niebie. Myślałem, że wszystko było dobrze, dopóki nie przekroczyłem progu swojej szatni. <przerywa na chwilę> Gdy zobaczyłem, co tam się stało, w jednym momencie wszystko stało się dla mnie jasne. A więc stało się. Potwór wyszedł ze mnie i stało się to akurat tuż przed moim pojedynkiem! W jednej chwili cała radość mi przeszła. Usiadłem na ostatnim ocalałym krześle, musiałem sobie wiele rzeczy przemyśleć. Pierwsze, co przyszło mi do głowy, to myśl o zakończeniu kariery. To jednak nie jest żadne rozwiązanie. Byłaby to jedynie chwilowa ucieczka od problemu, nic bym w ten sposób nie zyskał, za to przeszłaby mi koło nosa szansa na zrobienie poważnej kariery w Europie. Mógłbym uciec przed wrestlingiem, jednakże nigdy nie ucieknę przed samym sobą. Mój problem tkwi w mojej głowie i wiem, że muszę się z nim uporać. Nie poddam się, zbyt długo toczę tę walkę, by teraz móc się wycofać. Teraz jestem w dołku, ale wiem, że czas działa na moją korzyść. Demon ciągle we mnie jest, jednakże wiem, że kiedyś był jeszcze silniejszy i czasami zdobywał nade mną kontrolę nawet przez całą dobę. Czuję, że mam na niego sposób. Mój przeciwnik jest narwańcem, jednakże dłuższa wymiana ciosów go męczy. Wiem, że w ten sposób w końcu powalę go na deski. Kluczem do mojego sukcesu będzie zamęczenie mojego odwiecznego wroga. Mogę się mylić, jednak ta myśl bardzo mi pomaga, dzięki niej łatwiej jest mi przetrwać trudniejsze momenty, takie jak ten. <milczy przez chwilę, skupiając się na ćwiczeniach> Ostatnio otrzymałem sporo wiadomości od znajomych, kolegów z federacji i fanów. Wiele osób wyraziło wobec mnie podziw, niektórzy uważają mnie za wyjątkowo charyzmatycznego, a przede wszystkim szalenie utalentowanego ringowo. Dziękuję Wam bardzo za wsparcie, to wyjątkowo miłe słowa, jednakże czym jest talent, charyzma, czym jest nieprzeciętna umiejętność radzenia sobie w ringu, kiedy nie można poradzić sobie z samym sobą? <zatrzymuje na chwilę> Nie, nie, nie. Nie można tak myśleć. Jestem silny, wciąż walczę, nie wolno się poddać. Wkrótce go pokonam, trzymajcie za mnie kciuki.

Ralf w tym momencie wyłącza kamerę.

Widzimy ciemne pomieszczenie. Słabo świecąca lampa wisiała na cienkim sznurku przymocowana do sufitu. Oświetlała tylko środek pomieszczenia, dookoła widoczny był jedynie mrok. Z oddali, kamerzysta usłyszał głos..

Najgorszym cierpieniem jest duszy chłód.

Człowiek, który operował kamerą w momencie usłyszenia owego zdania zaczął nerwowo kręcić się wokół własnej osi. W pewnej chwili głos słyszał coraz głośniej..

Najszybszym rumakiem niosącym nas do doskonałości jest cierpienie.

Operator kamery upadł. Oparł się wówczas o ścianę i siedział w owym miejsce. Po kilku sekundach podeszła do niego znana wszystkim postać. To człowiek, który swoimi słowami zmienia zupełnie nastawienie słuchacza do otaczającego go świata. Joker pochylił się nad biednym mężczyzną, a więc jego twarz pojawiła się w kamerze. Supervillain usiadł naprzeciw swej kolejnej ofiary. Pstryknął, a światło nad nimi zaświeciło się. Z kieszeni wyjął nóż i kręcił nim przed kamerzystą, który nie mógł się ruszyć bowiem wiedział jakie w związku z takim zachowaniem spotkałoby go konsekwencje..

Strach jest czymś normalnym dla człowieka. To on wyznacza granicę pomiędzy ryzykiem, a racjonalnym myśleniem. A ty czym teraz się kierujesz? <Joker uśmiechnął się> Zadawanie bólu jest pewnego rodzaju ucieczką od rzeczywistości. Widzisz.. Cudza krzywda zbudowała ten świat, a każdy z was jest tego fundamentem. Wbicie nożu w plecy człowieka pozwala poznać go lepiej, aniżeli częsta rozmowa z nim. Wychodzi na to, że znam twoich przyjaciół lepiej niż ty..

Gdy kamerzysta usłyszał te słowa, położył kamerę na małym wzniesieniu i zaatakował mistrza manipulacji. Złapał go za jego płaszcz i przyciągnął do ściany. Joker uśmiechnął się i kontynuował w owej pozycji swoją wypowiedź..

Zrozumiałeś? Już znam ciebie bardziej niż ty.. <maniakalny śmiech> Właśnie pokazałeś mi swoją osobowość.. łatwo cię sprowokować. Na granicy ryzyka i racjonalnego myślenia bardzo trudno nie postawić stopy w miejscu ryzyka.. Los jest okrutny ale sprawiedliwy. Jestem jego panem, a ty pokazałeś mi gdzie uderzać, aby bolało najbardziej.

Kamerzysta puścił wówczas Jokera i poszedł do ściany, po czym wziął kamerę i podszedł bliżej kreatury, która leżała teraz na ziemi śmiejąc się.

Za odwagę trzeba płacić. Strach jest za darmo. Wszedłeś na szczyt ale nie wiesz jak z niego zejść. To tak jak biec bez celu.. Teraz ty biegłeś i zatrzymałeś się nie wiedząc co robić. Popchnąłem cię, a to zaprowadziło twoją osobę pod najważniejszą z cech tego świata.. Grzech ma tylko początek, nigdy końca.

Wówczas obraz z kamery znikł, a jedyny dźwięk, który udało się wówczas zarejestrować to maniakalny śmiech Jokera połączony z krzykiem kamerzysty...

Obraz przenosi nas do jakiegoś domu, który na pierwszy rzut oka wydaje się być duży i w szczegółach dopracowany jeśli chodzi o wystrój. Kamerzysta, jeszcze chwilę idzie do przodu, gdy nagle przed nim pojawia się.. Nick Jeffers! 

Nick Jeffers: Witajcie w moim królestwie! Ładnie jednak to tak, wchodzić bez pukania.. do drzwi? <Nick klepie kamerzystę po ramieniu> Nie stresuj się, przecież tylko żartowałem. Zapraszam do serca tego domu, czyli salonu, gdzie sobie usiądziemy i możemy się czegoś napić. Zapomniałem, jesteście w pracy, jednak nie myślcie, że ja się obijam i całymi dniami leżę na kanapie. Możecie tak myśleć, bo co mogłem robić jak SDW nie było na mapie świata sportowej rozrywki. Nie mniej, nie obijałem się, dzielnie zajmowałem sobie czas pracą nad rozwijaniem siebie.. Zacząłem od diety dzięki której oczyściłem swój organizm z wszelkich maści toksyn, a sporo miałem tego draństwa. Popracowałem też trochę nad sylwetką i poprawieniu siły co mi się udało zrobić. Pełen profesjonalizm, ale przecież większość ludzi w rozrywce sportowej ma piękne muskularne ciała, tak byście prawdopodobnie powiedzieli. Postarałem się, bo już nie jestem tym ciemnym gościem, który nie miał pojęcia gdzie udało mu się zajść. Teraz chcę całym sobą mówić całemu światu jak ważna jest dla mnie moja praca. Obrałem sobie za cel teraźniejszość, nie znam już dawnego Nicka Jeffersa, któremu udało się nawet zgarnąć Hardcore Title, tak dobrze zauważyliście i mogę to przeliterować.. UDAŁO SIĘ. Teraz nie pozwolę na to, aby coś mi się "udało", Ja chcę to wygrać za wszelką cenę i w możliwie jak najlepszym stylu. Nie ważne co to jest czy najważniejszy tytuł, czy małostkowa statuetka z wyrytym nazwiskiem zwycięzcy. Wszystko to w czym biorę udział jest moim celem. Nie ważne co zrobię.. chcę tylko aby Nick Jeffers zawsze znajdował się przy numerku "JEDEN". Zaczynamy wszyscy z czystą kartą, choć dla niektórych mogę być SDW Original z zewnątrz to w środku jestem debiutującym gościem, którego ludzie rozpoznawają bardziej, niż tych "super zawodników", którzy porzucą swoje szanse po pierwszych porażkach. Mogę wam powiedzieć teraz wszystko, co chcielibyście usłyszeć, że wygram, że moim celem jest tytuł i tak dalej. Tego nie zrobię, bo nie jestem nowym w tym biznesie i takie numery nie pozostałyby bez echa. Wiem, że potrzebuję czasu, muszę od nowa wypracować siebie, swój poziom, nie od razu muszę wygrywać, bo wiem że gdy będę szedł po właściwej ścieżce, to porażki mi w tym pomogą. Do Środy będę przygotowywał się mentalnie na wszystko, chciałbym pokazać, że Jeffers jest w dużo lepszej dyspozycji niż kiedykolwiek i cały czas będzie piął się ku doskonaleniu się. Bane i Josh Trick są pierwszym moim skrzyżowaniem, na którym okaże się czy już jestem wystarczająco gotowy do podróży, czy muszę poczekać do następnego razu..

Obraz gaśnie

Wnętrze bufetu, przy stoliku siedzą Akira Tozawa oraz Natalia Siwec. Reporterka rozpoczyna rozmowę w języku angielskim.
[Natalia Siwec]: Witaj, Akira, dobrze mówię? Powiedz jak podoba Ci się w Polsce?
[Akira Tozawa]: Tak, również miło mi Cię powitać. Polska jest pięknym krajem, co prawda nie tak urokliwym jak mój dom-Japonia, jednak dostrzegam tu wiele możliwości. Do tego ludzie których tu spotkałem są naprawdę pozytywnie nastawieni, choć by taki Joker, zawsze uśmiechnięty wesoły i pogadać można. Naprawdę pozytywnych ludzi zrzesza ta federacja.
[Natalia Siwec]: Nie powiedziałabym. Proszę powiedz dlaczego taka uznana marka jak Ty opuściła swój kraj i przyjechała tutaj?
[Akira Tozawa]: W Japonii osiągnąłem wszyto co było do zdobycia, więc kiedy dostałem propozycję od Williama Regala uznałem że legendzie się nie odmawia. Pożegnałem się z rodziną, znajomymi i przyjechałem do tego kraju nowych możliwości. Tutaj wszyto jest nowe, świeże, czuję że wiele pracy przede mną aby osiągną mistrzostwo, jednak wiem, ze mi się uda. Co do samego przyjazdu to jestem tu od tygodnia, trenuję, aklimatyzuje się i poznaję wielu ciekawych ludzi.
[Natalia Siwec]: Miło słyszeć, że dobrze czujesz się w Polsce, powiedz jak nastrój przed pierwszym starciem?
[Akira Tozawa]: Świetnie, czuje się w formie, wiem że będzie to niesamowite przeżycie. W moim narożniku doświadczony w tej federacji Nick Jeffers, zaś w opozycji znany na całym świecie The Miz i  Silas Young, którego nie znam. Jestem ciekawy co z tego wyniknie. Jednak jedno jest pewne, wytrzyma do końca, porażka nie wchodzi w grę i nawet kata gwiazda jak Miz musi przygotować się na ostrą jazdę.
[Natalia Siwec]: Dziękuje za ciekawą rozmowę oraz życzę udanego debiutu. Moim i państwa gościem był Akira Tozawa.