Nagle na arenie gasną światła, a na titantronie wyświetlają się słowa Psalmu 23, które wypowiada tajemnicza osoba, która znajduje się w bliżej nieokreślonej lokalizacji.

"Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną. Twój kij i Twoja laska są tym, co mnie pociesza. Stół dla mnie zastawiasz wobec mych przeciwników; namaszczasz mi głowę olejkiem; mój kielich jest przeobfity. Tak, dobroć i łaska pójdą w ślad za mną przez wszystkie dni mego życia i zamieszkam w domu Pańskim po najdłuższe czasy."

W końcu światło ponownie rozświetla halę, lecz nikogo nie ma w ringu. Rozbrzmiewa "Labirynt Fauna" grupy Hunter i publika już wie kogo ma się spodziewać! Wybuchają ogromnym cheer'em, który trwa aż do momentu zabrania głosu Anioła Zagłady, który znajduje się pod sufitem na szkielecie budynku, bez żadnych zabezpieczeń.

The Witcher: "Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego. Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach. Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć; orzeźwia moją duszę. Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach przez wzgląd na swoje imię." - te słowa często pokrzepiały mnie w czasie morderczych treningu łowcy potworów. Wypruwałem sobie żyły, wielokrotnie przekraczałem granice własnych możliwości, aby w końcu osiągnąć poziom, którego oczekiwał ode mnie Ojciec. Wiedziałem, że muszę wytrzymać to, co zostało dla mnie zaplanowane, aby teraz spijać śmietankę i cieszyć się nagrodą. Wasz uśmiech i szczęście to dla mnie najwspanialszy gest, którym możecie mi zapłacić, za to co dla was robię. Podczas swej tułaczki widziałem już niezliczone hordy piekielne, którym stawiałem czoła i odsyłałem do na powrót w wieczny ogień. Joker... zupełnie niczym się od nich nie różni. Jego wyimaginowana wyjątkowość nie ma absolutnie żadnych podstaw w realnym świecie. Rozglądając się po budynku usłyszałem o nim kilka pochlebnych opinii, spotkałem gromadkę ludzi zafascynowanych jego "odmienności". Wbrew pozorom nie ma nic oryginalnego w jego diabelskim kamuflażu. To tylko marionetka w rękach księcia ciemności, stylizowana na "człowieka śmiechu". Zagłębiając się w tę powieść dostrzeżecie uderzające podobieństwo głównego bohatera, do mojego przeciwnika. Zorientujecie się, że tak naprawdę to zabłąkana owieczka, która dała się omamić pokusom przebiegłych wilków i jest bardzo przewidywalna w swych poczynaniach. Właśnie to wykorzystałem przygotowując plan walki z monstrum. Mam nadzieje, że i tym razem zdołam podążyć wyznaczoną mi ścieżką i skrócę błogi odpoczynek od wiecznego cierpienia kolejnego pomiotu szatana. Mam oparcie w Bogu, dlatego nie lękam się niczego... miejsce, w którym się aktualnie znajduję jest swego rodzaju wiadomością dla Wariata. Kolejną wyślę mu już z ringu!

Audytorium ponownie usłyszało "Labirynt Fauna", a Anioł Zagłady zarzucił kaptur na głowę, wstał i przechadzając się po szkielecie budynku powoli przemieszczał się w dół i do wyjścia. W końcu znalazł się pomiędzy fanami i szybko opuścił halę.

Na arenie rozlega się theme, który znają wszyscy prawdziwi fani wrestlingu. Po chwili na rampie pojawiają się dwie postacie: Paul Heyman, oraz jego Bestia – Brock Lesnar. Zdobywca rozgrzewa się w charakterystyczny dla siebie sposób demonstrując ogromną pewność siebie.



Powolnym krokiem zbliżają się do kwadratowego pierścienia, przechodzą nad drugą liną i spoglądają na trybuny, które zgromadziły dziś ogromną rzeszę fanów. Paul przykłada mikrofon do ust na co fani reagują bardzo żywiołowo.

Ladies and Gentleman, my name is Paul Heyman.

Fanów ogarnia prawdziwa euforia na te słowa, z trybun słychać głośne skandowanie „Heyman, Heyman”.

Przemawiam w imieniu zawodnika, którego dobrze znacie. Zawodnika, który zawsze dominuje, niszczy, deklasuje. O jego brutalności i bezwzględności można by mówić godzinami. WWE...UFC...Brock robił tam to na co akurat miał ochotę, nie pytał nikogo o zdanie. Kiedy chciał kogoś zniszczyć to po prostu to robił. A potem nadszedł czas SDW...federacji, która jest teraz najważniejsza...federacji, która zainteresowała Brocka Lesnara...federacji, która miała być kolejną na długiej liście sukcesów Brocka. Tak miało być...tak powinno być...ale nie jest.

Głos Paula się załamał, opuścił on mikrofon i zasłonił oczy prawą dłonią. Po twarzach zgromadzonej publiczności można było dostrzec zaniepokojenie i zaskoczenie.

W ostatnich dniach nie dało się nie zauważyć, że wszyscy zaczęli wątpić w mojego klienta. Zawodnicy na zapleczu twierdzą, że Lesnar nie jest już tym samym człowiekiem co kilka miesięcy temu. Mówią, że nie jest już tak groźny i niebezpieczny jak kiedyś. Słyszałem nawet opinię, że Bestia jest zbyt miękka, żeby walczyć tak jak kiedyś. To co za chwilę powiem, może być zbyt straszne dla większości z was. Naprawdę nie chciałem wam tego wyjawiać, ale mój klient zażądał tego ode mnie. Nie jest to dla mnie łatwe, ale nie mam wyboru. Panująca sytuacja nie dała mi innej możliwości. Brock, jesteś pewien, że to najlepsze rozwiązanie?

Paul zwraca się twarzą w stronę Bestii, która skinieniem głowy pokazuje mu, że ma kontynuować. Fani są naprawdę zaniepokojeni, nie wiedzą czego spodziewać się po następnych słowach wypowiedzianych przez Heymana.

Dobrze. Skoro nie ma innego wyjścia. Dwie walki Brocka i dwie porażki. Dwa wieczory, które powinny zakończyć się w zupełnie inny sposób. Dwa starcia, które sprawiły, że zaczęliście wątpić w Brocka Lesnara – Bestię, Zdobywcę, Najbardziej Niszczycielską Siłę w historii tego biznesu. I wiecie co?

Paul zaczyna powoli się uśmiechać, a po paru sekundach wybucha śmiechem. Spogląda na Brocka, który też zaczyna się śmiać w charakterystyczny dla siebie sposób.

To wszystko było udawane. Mój poważny ton, moje słowa, postawa Brocka w poprzednich walkach – to wszystko było tylko mistyfikacją. Naprawdę wydaje wam się, że Brock nie jest już tym samym zawodnikiem co kiedyś? Oczywiście, że nie jest – z każdym dniem Bestia jest coraz groźniejsza, coraz brutalniejsza i coraz bardziej pragnie krwi. Bestia pochodzi z dobrze wam znanego miejsca – Suplex City. I to właśnie do tego chciałbym się dziś odnieść. Suplex City jest miastem ze wspaniałą historią, Brock wprowadził do niego już wiele osób. Przytoczę wam dziś opowieść o „Trzech Braciach Sprawiedliwości”. Otóż, pewnego razu w Suplex City pojawiło się trzech tajemniczych mężczyzn. Jak się później okazało byli oni braćmi – świetnymi wojownikami, którzy mieli tylko jeden cel. Chcieli wypędzić Bestię z miasta. Bestię, która spędzała sen z powiek wszystkim mieszkańcom. Bestię, która żywiła się strachem niewinnych. Bestię, która nie kierowała się żadnymi zasadami. Bracia byli świetnie przygotowani do tego starcia. Jeszcze tego samego dnia, gdy przybyli do miasta postanowili rozprawić się z Bestią. Po zaciętej i wyrównanej walce udało im się wypędzić Bestię z miasta. Mieszkańcy nie mogli w to uwierzyć, nie sądzili, że Bestia tak łatwo dała się pokonać. I mieli rację – następnego dnia Bestia wróciła, walczyła dużo zacieklej, przewidywała ataki swoich przeciwników i bezbłędnie na nie odpowiadała. Bracia wiedzieli już, że muszą wymyślić coś nowego, żeby wygrać. Zaczęli stosować najlepsze kombinacje ciosów jakich nauczyli się przez wiele lat swoich podróży. Bestia została pokonana, nie wykończyli jej jednak, gdyż byli sprawiedliwi i nie zabijali gdy nie musieli. Bestia uciekła z miasta, a mieszkańcy z wdzięczności postawili pomnik upamiętniający przybycie trójki braci do miasta. Zwali się oni: Prawy, Uczciwy i Szlachetny.

Fani skandują „Heyman, Heyman”. Widać, że są pod dużym wrażeniem historii opowiedzianej im przez Heymana. Wrzawa i oklaski niosą się przez całą halę.

Lecz to jeszcze nie był koniec. Bestia powróciła stając do ostatecznej walki z trójką bohaterów. Tym razem nie mieli z nią najmniejszych szans. Mimo stosowania najsilniejszych ataków nie byli w stanie przeciwstawić się niszczycielskiej sile Bestii. Polegli, a w mieście znów zapanował strach. Pomnik upamiętniający Trzech Braci Sprawiedliwości nie został zniszczony przez Bestię. Stoi tam, aż po dzisiejszy dzień ukazując prawdę o naturze Bestii. Jest dowodem na to, że Bestii nie można pokonać, chyba że sama na to pozwoli. Prawość, Uczciwość i Szlachetność zostały zastąpione Strachem, Zniszczeniem i Destrukcją. Zapewne domyśleliście się, że Bestia dała się pokonać pierwszego i drugiego dnia, żeby poznać sposób walki tych trzech braci. Dzięki temu pokonała ich później bez większego wysiłku. Tak samo jest z Brockiem Lesnarem. Te dwie walki, które przegrał są zupełnie bez znaczenia, nie dał w nich z siebie wszystkiego. Potraktował je jak badanie terenu, chciał sprawdzić na co stać zawodników SDW. Prawdziwa zabawa dopiero się zaczyna. The Witcher, Dan Dowson – gratuluję wam zwycięstw, byliście naprawdę całkiem dobrymi sparingpartnerami. Niestety wasze umiejętności są niewystarczające, żeby powtórzyć ten sukces. Teraz Brock będzie walczył na serio o czym przekonamy się już za kilka dni. Mój klient jest bardzo zadowolony, że będzie uczestniczył w walce Tag Team'owej. Dzięki temu będzie mógł pokazać co potrafi, nie na jednym, ale aż na dwóch przeciwnikach. Najlepsze w tym wszystkim jest to, że jednym z nich będzie The Witcher. Człowiek od którego Brock zaczął swoją przygodę z SDW. Człowiek, który pokonał Bestię jako pierwszy, a teraz jako pierwszy pozna pełnię jej możliwości. Drugim osobnikiem z którym spotka się w ringu mój klient jest Jeff Hardy. Bez wątpienia jest to zawodnik, który ma umiejętności i pewnie zwyciężyłby w tej walce gdyby nie fakt, że wystąpi w niej Brock. Panie Hardy, lepiej przygotuj się na to, że nikt nie okaże ci współczucia. Brock zademonstruje na tobie i twoim koledze prawdziwą siłę.

Fani zaczynają skandować na przemian „We want Lesnar” i „We want Joker”. Heyman natychmiast podchwycił temat i ponownie przemówił.

A no tak, należałoby jeszcze wspomnieć o Jokerze. Brock nie lubi współpracować, nigdy nie lubił, nawet jeśli ma współpracować z pretendentem do tytułu mistrzowskiego. Zasada jest prosta, Brock nie będzie przeszkadzał tobie, jeśli ty nie będziesz przeszkadzał jemu. Bądź mądry to może nauczysz się czegoś podczas walki. Osobiście jestem pod wrażeniem twoich umiejętności, ale brakuje ci jeszcze trochę żeby być kompletnym zawodnikiem. Tym czymś jest brutalna siła, ale może nauczysz się jej z czasem. Podczas walki po prostu stój grzecznie i poczekaj, aż Brock rozprawi się z tą dwójką, a ty będziesz mógł dopisać kolejne zwycięstwo do swojego konta.

Brock podchodzi do swojego adwokata i zabiera mu mikrofon.

The Witcher...Jeff Hardy...see you in hell.

Po tych słowach Brock wyrzuca mikrofon z ringu i powoli oddala się na zaplecze.

Na arenie wybrzmiewa "It's All Over" zespołu Three Days Grace, a na rampie pojawia się nowy zawodnik SDW czyli Josh Trick. Zatrzymuje on się na chwilę po czym rusza w kierunku kwadratowego pierścienia. Po chwili jednak przeskakuje przez barierki i siada na schodkach wśród publiczności.

Josh Trick: Hmm...od czego by tu zacząć? O czym mam gadać? No niestety, ja nie jestem jednym z tych, którzy mówią Wam o Bogu, o wojnach czy innych takich rzeczach. Akurat ze mną jest wszystko okej. Czy mogę tak samo powiedzieć o ludziach, którzy siedzą tam teraz na Backstage'u i nazywają się zawodnikami tej federacji. Jest tam na zapleczu wiele osobowości, niektórzy mają nawet po dwie na raz. Czy to nie jest dziwne? Ci ludzie chyba biorą to wszystko zbyt poważnie. SDW to tylko federacja pro wrestlingu. Nie żaden inny, mroczny świat czy cokolwiek innego. Sam nie wiem co Ci ludzie mają w głowach. Mam do nich apel. Uświadomcie sobie, że wrestling to tylko sport czy też Nasz zawód. Dodawajcie sobie do tego jakieś otoczki, ale to siedzi tylko w Waszych głowach. Nie wiem co może być tego przyczyną. Może jakieś choroby czy też co innego...mniejsza. Nie interesuje mnie to, ponieważ jest to Wasz problem nie mój. Ja doskonale zdaje sobie sprawę z tego jak wygląda ten świat, że jest on zwykłym miejscem. Nie dodaje sobie do tego wszystkiego żadnych stworów, demonów, modlitw czy zagadek. Życie nie jest tak złożone i zdajcie sobie z tego sprawę. Ja nie widzę tutaj miejsca na jakieś mistyczne sprawy czy inne gówna. Spójrzcie drodzy współpracownicy prawdzie w oczy. Ten świat funkcjonuje w bardzo łatwy sposób. Smutne jest to, że niektórzy mają się za nadludzi i zmyślają sobie jakieś śmieszne historyjki. Do tej sytuacji można wpisać większość rosteru SDW, a za przykład posłużyć może Bane. Mroczny Lord, człowiek który wybił cały zakon, aby móc...w sumie nieważne, bo już sam początek jest abstrakcyjny. Jednak czym Bane różnisz się ode mnie czy ludzi stąd? No rzecz jasna różni się wyglądem, ale to tylko tyle. Wygląd nie robi z niego kogoś innego. Ja na przykład wyglądam jak małpa, ale nie zachowuje się jak król dżungli. Ty wyglądasz jak jakiś psychol, ale to nie robi z Ciebie takiej osoby. Możesz sobie wymyślać jakieś mroczne miejsca, mroczne motywy. Wiem doskonale, że przez to próbujesz uciec od szarej rzeczywistości. Ale świat nie wygląda tak jak go sobie wyobrażasz. Spójrz na mnie, spójrz na nich. Wyglądamy Ci jak ludzie otoczeni mrokiem? Nie! A wiesz czemu? Bo jesteśmy normalni. Nie wymyślamy sobie nic. W porównaniu do Ciebie nie próbujemy zasłaniać prawdy, nie próbujemy sobie wmawiać czegokolwiek. Powiedz mi i tym wszystkim ludziom Bane, czego się boisz? Czemu próbujesz uciec od prawdziwego świata? Dlaczego uciekasz do tego swojego mrocznego królestwa? Próbujesz wywołać strach w Nas, by tak naprawdę usprawiedliwić to, że sam boisz się prawdziwego świata. Pokażę Ci w środę, że nie ma się czego bać. Ten świat to zwykłe miejsce w którym da się żyć. Normalni ludzie dają sobie jakoś radę. Radom, ja czy też Nick Jefferson, czyli mój drugi rywal. Tylko czy mogę go tak nazwać? Czy my w ogóle mamy jakiekolwiek prawo do nazywania siebie w ten sposób? Przecież nawet się nie znamy. Nick Jefferson czy Bane. W trójkę jesteśmy zwykłymi ludźmi. Nie żaden Mroczy Lord, Małpiszon czy gwiazda SDW. Po prostu zwykli ludzie. Ludzie, którzy wykonują swój zawód.

Josh przybija piątkę z niektórymi ludźmi po czym udaje się na Backstage.

Na arenie rozlega się ten theme, co oznacza tylko jedno - Eric Bischoff wychodzi na arenę! Jest witany mieszaną reakcją. Odbiera mikrofon od annoucera.

To co było przewidziane na ostatnią galę, zdarzyło się. Cudowny mit o dawnych osiągnięciach, o tym, co kryje przeszłość odeszło w niepamięć. Bestia poległa bardzo szybko, można powiedzieć, że to było bezwysiłkowe. To oznacza tylko jedno - podróbka zawodnika nie zastąpi nigdy oryginału, ktoś, dla kogo się nie liczyło nic oprócz swojego prestiżu, swojej sławy nie osiągnie zbyt wiele. Tak było jest i będzie, będąc świadkiem wzlotów i upadków zawodników mogłem dostrzec już dawno tą zależność, lecz nadal ktoś wam mydlił oczy. Osoba, która chciał tutaj rządów, władzy, teraz za plecami innego z zawodników zamierza do tego zmierzać. Jego słowa, jego podlizywanie się wychodzi większości bokiem, lecz wy to kupujecie, nie można o tym zapominać. Najważniejsze, aby was nie pominięto w wypowiedziach. Jesteście niczym zgraja sterowanych jak marionetki ludzi, dla których liczy się nie show, tylko osoba, która tutaj pociąga za stery. Dzięki losowi, który sprzyja nam, nie jest nim już Heyman. Teraz kto inny starczy za kogoś zarządzającego, a ja dla swoich własnych celów mogę powiedzieć, że przyszło mi pomagać pewnemu utalentowanemu zawodnikowi zajmować się jego największymi pragnieniami, czymś, do czego dąży obecnie. Powitajcie przyszłą gwiazdę tego show, kogoś, dla kogo nie liczy się to, co sądzą o nim inni. Dla niego liczy się to, do czego zamierza dotrzeć.

Na arenie rozlega się Undead, lecz nagle słychać zakłócenia... Zaraz to zupełnie inny theme, a kiedy pokaz pirotechniczny wygasza wychodzi na arenę Dan Dowson! Przechodzi obok fanów, spoglądając się na fanów, po czym wchodzi do ringu i odbiera mikrofon od annoucera.

Jedna noc... Tyle było potrzeba, abym wzbudził kontrowersje i zapewne nienawiść w sercach niektórych ludzi. Po pierwsze, byłem kontrowersyjny, uważany za kogoś, kto spadł ze swojego nominalnego poziomu. Nic bardziej mylnego. Jak widać, wielu ludzi nie jest w stanie zrozumieć tego, co mam do przekazania. Ja jestem wyznacznikiem czegoś, co można nazwać nową erą w tej federacji. Nie ludzie, którzy dzięki swojemu trudnemu dzieciństwu próbują się wybić ze swojej przeciętności. Nie jestem też wyznawcą dawnego pokolenia, dla którego liczyła się brutalna siła w ringu. Jestem kimś, kto jest niczym głos ludu, głos wielu, którzy nie są w stanie się przebić wokół przeciętności. Jestem sam w sobie dowodem na to, że można dojść do wielu różnych celów. Miałem trofea, hajs, wszystko to, czego każdy mi mógł zazdrościć. Zwłaszcza przeciętny pracownik, który dostaje minimum w kraju i stara się dożyć do kolejnej wypłaty. Czyż to nie jest ironia losu, że ludzie sami siebie wpychają w taki marazm? Każdy z nas będąc małym marzył o wielu rzeczach. Planował sobie zawód wymarzony, coś co będzie chciał robić w przyszłości. Ale czy obecnie jest przyszłość? Czy jest coś takiego, co można tym nazwać? Wątpię. Teraz to już nie jest tak, jakby ktoś stworzył utopię, raj bez przemocy, bez niczego złego. Tak nie będzie nigdy, zwłaszcza w momencie, gdy niewłaściwi ludzie są u sterów. Bo jak inaczej można nazwać fakt, że ponownie muszę mierzyć się z kimś, kto próbuje znaleźć swoje miejsce na świecie? Einarze, bo o tobie mowa. Raz mnie mogłeś pozbawić wygranej, drugi raz też jakimś fartem udało ci się... A nie, to Joker jako ostatni utrzymał się i wygrał. Cóż, jak widać Hallvard, szczęście ciebie opuściło, ta ułuda, iluzja czegoś, co można określić mianem raju odeszło w niepamięć, a przyszła brutalna prawda o tobie samym. Szukasz odpowiedzi, szukasz tego, co potrzebujesz, ale to nie nadejdzie tak szybko. Można to ująć inaczej - nigdy nie dotrzesz na sam szczyt. Tym razem to ja będę twoim katem, tym razem to my we dwóch zmierzymy się w ringu. Samozwańczy głos nordyckich bogów kontra ktoś, dla kogo ten pas nie będzie jedynie kolejnym dopiskiem w historii. To będzie coś najważniejszego, pokonam ciebie, Jokera, Bóg wie jeszcze kogo innego. Nie muszę mówić, dlaczego to zrobię, nie muszę mówić, jak tego dokonam. Może i za twoją stroną są warunki fizyczne, może jest coś innego. Jednak mam coś, czego ci zabraknie - zwinność i umiejętność długiej walki. Kiedy ty będziesz z każdym ciosem słabł, kiedy będziesz upadał na matę, nie czując nóg, ja będę wyprowadzał kolejne ciosy. Będę powoli i z pełną satysfakcją powalał ciebie na matę, aż wreszcie sedzia klepnie w nią trzy razy. Wiesz, co wtedy nastąpi Einarze? Twoja porażka, być może najboleśniejsza ze wszystkich. Stanowiąca kwintesencję twojego upadku, niczym herosów, którzy odpadali. Będziesz zamykając oczy upatrywał na horyzoncie pasa, którego nie otrzymasz. Będzie to dla ciebie nagroda i nauczka. Staniesz się ofiarą nowego systemu, który nadejdzie w tej federacji, jego skamieniałością, na której powstanie nowa ewolucja.

Na arenie rozlega się ponownie nowy theme Dana, a ten schodzi z Ericiem na BS.

Na arenie rozbrzmiewa "Similar Creatures", a do ringu przy owacji fanów zmierza nikt inny jak The Charismatic Enigma, Jeff Hardy. The Risktaker po drodze przybijał piątki swoim fanom, ale widać, że nie jest zbytnio zadowolony. Po schodach wchodzi do ringu, a następnie odbiera mikrofon.

Jeff Hardy: Na pierwszym Burn wszystko ułożyło się jak po maśle i odniosłem pierwsze zwycięstwo w drodze po SDW Global Championship. Każdy z Was wtedy myślał pewnie, że The Charismatic Enigma nie odpuści i wejdzie na sam szczyt kosztem Einara Hallvarda, ale tak się nie stało. Odniosłem porażkę i nie zamierzam nikogo za to obwiniać z wyjątkiem siebie. Wspieraliście mnie przez cały ten pojedynek, ale ja mimo to nie dałem rady. Na samym początku mówiłem, że nie zwycięstwa są dla mnie najważniejsze tylko wasze zadowolone twarze, a po walce nie widziałem tego i muszę Was bardzo przeprosić za to, że Was zawiodłem, ale jedno cały czas się nie zmienia. Cały czas mam chęci, by walczyć i cały czas mam chęci, by Was uszczęśliwić. Czas aby do tego powrócić już teraz, w Radomiu, a nie ma do tego lepszej okazji niż czysta, męska walka. Razem z The Witcherem połączę siły, aby stawić czoła chyba dwóm najbardziej niebezpiecznym zawodnikom w całym SDW, Jokerowi oraz Brockowi Lesnarowi, ale ja się ich nie obawiam. Wejdę do ringu jak co tydzień, spojrzę im prosto w oczy i spytam się czy są gotowi na największy łomot w ich życiu. Właśnie tak postępuje Jeff Hardy, a jak jeszcze Stwory dają mili O siłę to wtedy mogę przenosić góry i uwierzcie mi, że zrobię to dla Was. Wierzę, że razem możemy uwolnić świat od wszystkich bestii i maniakalnych kryminalistów i nikt mnie w tym nie powstrzyma, a przy moim boku będzie wtedy jeszcze jedna osoba, The Witcher. Wiem jak on się prezentuje, ale liczę lepszej postawy jutrzejszego dnia, bo ostatnio to różnie bywało. Tak jak ja wygrał swoją pierwszą walkę i tak jak ja zaliczył wpadkę przy drugim razie, a to oznacza, że obydwaj będziemy chcieli się zrehabilitować i pokazać Jokerowi oraz Brockowi, nie ważne czy sam czy z jego pomocą, nie ważne co się stanie ja zawsze będę to robił bo to kocham, a Joker? Przyszedł i od razu jest na niego hype. Dobrze się wybiłeś na samym początku, ale zobaczymy co będzie jak przyjdzie pójść nieco w dół i okazało by się, że nie jesteś kryminalną idealnym, a wiesz kto to sprawi? The Charismatic Enigma, Jeff Hardy.

Jeff zostawia mikrofon w ringu i udaje się na zaplecze.

Na arenie panowała istna grobowa atmosfera. Stłumione odgłosy publiczności przerywały od czasu do czasu ciszę panującą na całej arenie. Wszyscy fani spoczywali na swych miejscach obserwując główną rampę. Nagle na telebimie pojawiły się pewne napisy,przez które cała zgromadzona publiczność powstała z miejsc i na przemian poczęła skandować nazwę nadchodzącego zapaśnika. Po upływie kilku sekund z głośników wybrzmiało dobrze znana ścieżka dźwiękowa autorskiego utworu zapaśnika „Don't Stand So Close” Na rampie pojawiła się długo wyczekiwana persona, a jest nią Stifman! Fani zebrani w Płocku od razu zareagowali na jego przybycie sporym, dodającym skrzydeł cheerem. W tle zdało się również usłyszeć okrzyki najmniejszych fanów federacji. "Air Fly'' jak gdyby nic ustawił się na samym środku stalowej scenerii. Na jego twarzy zdało się dostrzec szeroki uśmiech, albowiem czuł się jak zwykle - czyli jak ryba w wodzie. Stifman po dosłownie kilku sekundach przedostał się w okolice kwadratowego pierścienia. Ten pomimo tego nie zatrzymał się tylko prześlizgnął się pod dolną, trzecią liną, przez co ostatecznie zakończył swój krótki bieg sprinterski w samym środku pola walki.
Z nadal tym samym, nie schodzącym szerokim uśmiechem z twarzy nie przejmował się dochodzącym gdzieś z zakątków areny buczeniem i pomimo nieprzychylności tłumów zasiadających na niektórych miejscach wykonał charakterystyczny gest, stojąc na drugiej linie, podczas którego to rozglądał się po hali, nie odrywając ręki od czoła, jakby świeciło mu w oczy słońce. Na koniec schodząc na snieżno-białą matę, rozruszał kości w karku i sięgnął po mikrofon...

Stifman: Moja ostatnia porażka na zeszłotygodniowej gali pokazała jak wiele zależy od wiary w zwycięstwo, ćwiczeń do skraju wyczerpania, brodząc po kolana we krwi i ambicji rzucanych sobie jeszcze wyżej niż pozwala nam na to rozsądek... Nie ukrywam, nie brakowało mi niczego z tych rzeczy, ale odkryłem coś po walce. Same sedno jakim jest łączenie kropek. Ja jedynie je stawiałem, a brakowało między nimi połączeń... Dobra, tak szczerze to nie lubię Battle Royalów. (śmiech). Ostatnia batalia zakończyła się moją porażką, ponieważ między innymi miałem chwilę zwątpienia. W tej federacji ostatnio otaczają mnie same oszołomy. Jedni przychodzą, tylko po to żeby was po obrażać, drudzy zaś gasząc światło i zakładając kaptur, myślą, że wzbudzają szeroko ogarniający nas strach. No i są jeszcze tacy filozofowie, którzy żeby ich wypowiedź nabrała jakieś powierzchowne znaczenie, ciskają mikrofonami po arenie lub niszczą nasze wspaniałe kamery. Możecie już się domyślić, którym z tych trzech rodzajów jest mój dzisiejszy rywal. Tego wieczoru mogę przysiąc, że nie zajdzie mnie moment zwątpienia. Opierając się na jednym celu - skopaniu dupska temu Meksykańskiemu zawodnikowi, dojdę do zwycięstwa. Podstawą sukcesu w tym biznesie jest chłodna głowa i koncentracja na wyznaczonej sobie ścieżce. Nawet jeśli ona będzie prowadzić po trupach moich przeciwników, nie zejdę z niej. Udowodnię, tym co nie dowierzają, że nie bez powodu znalazłem się w jednych z pretendentów do pasa Extreme. Chociaż, już mogę uznać, że coś dowiodłem. Z trzech moich batalii, wygrałem tylko jedną, dodatkowo w tej zakończonej zwycięstwem praktycznie wszystko w kwadratowym pierścieniu co było do zrobienia, zrobił Ralf - którego pozdrawiam. Mimo, to stoję tutaj dziś na ringu i mówiąc to do was, wiem, że za chwilę ujrzycie pojedynek z moją osobą o nie byle co, bo walkę o pretendenta do pasa Extreme! No i zresztą sami musicie przyznać, kogo wolelibyście, aby obnosił się z naszym pasem? Polaka czy Meksykanina? Odpowiedź jest chyba oczywista. Trochę się nam uzbierało tych zagranicznych "wojowników'', chcących na naszym terenie, sprzątnąć nam sprzed nosa najlepsze nagrody. No ale cóż... W końcu wy chcecie widowiskowości, a my musimy z kimś walczyć, no albo, nie chwaląc się przed wcześnie - wygrywać.

Jako urodzony w Łodzi, bywałem często na tej hali w Bełchatowie oglądając poczynania różnych sportowców, z trybun. Nigdy jednak nie myślałem, że stanę kiedyś w samym środku tego wspaniałego punktu, wzbudzając takie wasze zainteresowanie tym co mówię, za co wielkie dzięki. Mam z tą areną sporo dobrych i jeszcze lepszych wspomnień, więc mam nadzieję, że tak dziś zostanie. Może wyraziłem dziś się trochę ostrzej niż zawsze, ale cóż... Najważniejsze, że szczerze w przeciwieństwie do innych, za co wierzę, iż mnie tego wieczoru wynagrodzicie, jak najgłośniejszym dopingiem. Więc co? Liczę na was i do zobaczenia za kilkadziesiąt minut!!!

Na hali rozbrzmiewa dobrze znany theme song, który zwiastuje pojawienie się na arenie Ralfa. Publika bardzo żywiołowo reaguje na holenderskiego zapaśnika. Ten pewnym krokiem zmierza w stronę kwadratowego pierścienia.

Ralf: Jak wszyscy wiecie, ostatnie tygodnie nie były dla mnie w najmniejszym stopniu normalne. Był to czas pełen niepokoju, niepewności, walki z samym sobą i obawą przed przyszłością. Po ostatnich wydarzeniach muszę podwójnie na siebie uważać. Nic już nie jest takie, jak kiedyś i nikt z nas nie może tego zmienić. Ani ja, ani żaden z was, ani William Regal, ani też Danny czy Steve Brown. Trzeba myśleć o przyszłości i patrzeć na to, co dzieje się teraz. No właśnie, a nie dzieje się dobrze. Przed kilkoma dniami o mało co nie zostałem zawieszony w prawach zawodnika, jednakże to wcale nie jest najgorsze. Najgorsze jest to, że ktoś ewidentnie mnie w coś chce wrobić i już prawie mu się to udało. Całe szczęście, że William Regal jest rozsądnym człowiekiem i nie dał mu się tak łatwo zmanipulować. Jednak problem nie został rozwiązany, wręcz przeciwnie - to dopiero początek. Początek trudnej drogi, której kresu póki co nie widać. Drogi, być może przez mękę, być może będzie to najtrudniejsza droga w moim życiu, bowiem prawdziwy sprawca ataku na Steve'a Browna będzie chciał dobitnie wykorzystać każdy moment mojej słabości i przejąć nade mną kontrolę w momencie, kiedy sam ją nad sobą utracę. Ten człowiek z pewnością spróbuje przejąć kontrolę nad demonem tkwiącym w mojej głowie po to, by zrealizować swoje, mnie bliżej nieznane, cele w tej federacji, a być może wykraczające także poza nią. Jestem niemal w stu procentach pewien, kto kryje się pod postacią mojego prześladowcy, jednakże wstrzymam się z wymawianiem nazwisk do momentu, aż nabiorę pełnego przekonania do słuszności moich podejrzeń.

Ralf przestaje na chwilę mówić, krąży przez chwilę wokół ringu i po chwili kontynuuje monolog.

Ralf: Tak mówię i mówię, ale na dobrą sprawę nie powiedziałem nic konkretnego. To, o czym mówiłem, to tylko podejrzenia. Przejdę w końcu do rzeczy. Jak zapewne się domyślacie, ostatnie wydarzenia negatywnie odbiły się na mojej kondycji fizycznej, miałem mniej czasu na właściwe przygotowanie do kolejnej walki w SDW. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, w jaki sposób sobie poradzę i jaka będzie moja strategia, bowiem moim kolejnym rywalem ma być persona wyjątkowa. Można powiedzieć, że takiego jak on ta federacja jeszcze nie widziała. Myślę, że wszyscy wiedzą, o kim mowa. Tak, chodzi o Jokera. Manipulatora, socjopatę, wariata...różnie jest określany. Ludzie po ostatnich jego wyczynach zaczęli zastanawiać się, czy jest ktoś, kto jest w stanie pokonać Jokera. A jeśli tak, to w jaki sposób można to zrobić? To proste. Główną i być może jedyną bronią Jokera jest jego chory umysł. Gdyby się przypatrzeć, to w ringu nie jest on wcale człowiekiem wybitnie uzdolnionym na tle innych, jednakże jego od reszty odróżnia przebiegłość i zdolność manipulacji oponentami. Jedyne, co muszę zrobić, to zachować zimną krew, kiedy rozpocznie swoją brudną grę. Czy mam jakieś szanse? Myślę, że tak, ponieważ z Jokerem mamy coś wspólnego - obydwaj jesteśmy ludźmi opętanymi, którzy tracą kontakt z rzeczywistością. Tutaj właśnie upatruję swoją szansę, bowiem ja, w odróżnieniu od mojego rywala, wciąż walczę o to, by być zupełnie normalny. Jokerze, jeśli chcesz rozpocząć swoją grę psychologiczną, która docelowo ma mnie zniszczyć od środka, mogę skierować do ciebie jedno słowo - powodzenia. Możesz uważać mnie za człowieka słabego, jednak spójrz na siebie - co się stało z twoją prawdziwą twarzą? Gdzie jest ten normalny człowiek, który kiedyś nie musiał chować się pod warstwą makijażu? Możesz bronić się swoimi wynikami, jednakże według mnie, jakby to po twojemu ująć, miałeś po prostu szczęście w kartach. Życzę ci, żeby nadal tak było.

Ralfowi w tym momencie urywa się głos. Po chwili mikrofon wypada z jego ręki, a on sam chwyta się za głowę, a po chwili pada na matę. Mija dobrych kilkanaście sekund, w końcu znów się podnosi i chwyta znów mikrofon. W jego oczach widać obłęd, a on sam nerwowo krąży po ringu, rozglądając się dokoła.

Ralf: Kiedy tak patrzę i patrzę...coś dostrzegam. Wiecie co to? To strach. Niepewność. Brak świadomości tego, co za chwilę się stanie wyzwala u was niepokój, a w niektórych twarzach ujrzałem nawet...panikę. Niczego nie wiecie. Nie znacie chwili, w której wasz największy wróg zaatakuje waszą podświadomość i...doszczętnie ją zniszczy! Głupcy! Każdy z nas taki jest. Człowiek to bardzo skomplikowany mechanizm. Mechanizm, który podświadomie niszczy samego siebie od środka. Słuchajcie mnie! Ja jestem zesłany! Powołany przez mojego Stwórcę! Dzięki mnie będziecie mogli wyzwolić się od potworów, które czają się na was! Potworów, które tkwią w was samych! Wiem, że Stwórca wiedział, co robi, wyznaczając na to zadanie właśnie mnie. Wiedział, że zsyłając mnie pośród was, dokonał właściwego wyboru i nie zawiedzie się na mnie. Chodźcie za mną! Pokażę wam lepszy świat - świat, w którym nie ma demonów, nie ma potworów, świat wolny od wszelkiego zła, wyzysku i patologii! Przyłączcie się do mnie, przyjaciele!

W tym momencie światła na arenie gasną. Po kilku sekundach znów widzimy ring....który jest całkowicie pusty.

"Forsaken"! Na arenie rozbrzmiewa theme song pretendenta do tytułu SDW Global - Einara Hallvarda. Sam zawodnik po kilku sekundach pojawia się na rampie. Na barkach jak zawsze zarzucone ma grube, niedźwiedzie futro. W prawej dłoni trzyma mikrofon i podążając w kierunku ringu zaczyna mówić.

Einar Hallvard: Wszyscy tu obecni widzieli co miało miejsce na ostatniej edycji Burn. Einar Hallvard, wysłannik bogów Północy dopełnił formalności i utorował sobie drogę na szczyt. Szczyt, od zdobycia którego zależeć będzie dużo więcej niż przyziemny prestiż i duma. To wszystko jest puste. Prawdziwą stawką tego starcia stanie się równowaga w świecie śmiertelnych i utrzymanie niezachwianej hegemonii Bóstw Asgardzkich na tym terenie. Widzicie...zaszczepić myśl w nieostrożnych sercach jest prosto.  Przejąć kontrolę nad armią nieostrożnych serc - jest prosto...

Einar wchodzi do ringu

Einar Hallvard: Joker to mit! Niepozorny, małostkowy szaleniec to poza. Tragiczna w skutkach mistyfikacja o której się przekonacie gdy już ma być za późno na odwrót. Stara się wejść wam do głów, a z pozoru błahe, nieistotne i przeintelektualizowane wywody zostaną zastąpione przez jasny przekaz dopiero, gdy nikt z Was nie będzie w stanie tego zakwestionować. Muszę to przerwać, jestem blisko rozwikłania pewnej zagadki, już na Burn wszystko zostanie wyjaśnione. Jeszcze myślę...i jestem coraz bliżej. Jednak nie tylko z tym przyjdzie się zmierzyć. Kevin Owens...jakże odmienny to stan świadomości...typ człowieka, który laur i boskie tchnienie przehandluje na złotą koronę. Niezaspokojone fizycznie żądze potrafią motywować największe zbrodnie...albo płodzić smutnych marzycieli <śmiech> Na nic się zdadzą twoje zapowiedzi Kevin! Jakże pustą w swojej egzystencji musi być osoba, której byt warunkują materialne żądze i pragnienia. Złote iskierki w oczach zastępują wyższe wartości, a system przekonań zostaje wyparty przez krótkowzroczny relatywizm moralny. Widziałem już wielu takich jak Ty Kevin. Twą ideą zysk, twą motywacją szczyty...jak nisko można jeszcze upaść? Uwolnię Cię Kevin, obronię Cię przed samym sobą <śmiech>

Einar udaje się powolnym krokiem na backstage