Let The Bodies Hit The Floor...

Let The Bodies Hit The Floor...

Let The Bodies Hit The Floor...

Let The Bodies Hit The......

FLOOOOOOOOOR!

Publika reaguje mocnym cheerem chantując Brutal! Brutal! Brutal! I jest oto i on! Pojawia się na rampie z krzesłem w ręce które unosi w górę, po czym idzie w strone ringu, na krześle ma napisane "This is Gonna Hurt", po chwili rozkłada on krzesło na środku ringu, prosi o technicznych aby podali mu mikrofon, i zaczyna mówić:

-Panie i panowie! Powitajcie najbardziej spektakularną, widowiskową, oraz ekstremalną gwiazdę Strefy Dobrego Wrestlingu. My name is Mike Fuckin' Brutal and I'm the best extremanator in the world! Nic na to nie poradzicie! Ale nie przyszedłem tu po to, aby się przechwalać, bo to, że jestem ekstremalny, widać po mojej koszulce... opasce na głowie, na której pisze E! C! W! Ej dziewczynko! Ej laska! Klaszczesz na swoich sztucznych idoli, takich jak Keneth Riddle, ale wiesz co Ci powiem? Niedługo klasnę dwoma krzesłami, a pomiędzy nimi będzie jego głowa! I każdego kto ze mną w jakikolwiek zadrze, rozumiecie to?! Te wasze gwiazdy tak naprawde, nie są tu po to, aby zdobywać was szacunek... aby mieć jakąś satysfakcję z tego co się robi w ringu. It's all about the money! Everywhere and everytime! That's true! <Brutal siada na rozłożonym krzesełku na środku ringu> Ahhh.... Tęskniłem za tym, aby usiąść sobie w ringu i ponabijać się z każdego z was, zarówno jak zawodników na zapleczu, oraz was tutaj zasiadających, przede mną, za mną i obok mnie. Widzieliście ten debiut Straight Edge Society?! Co to ma być?! Nie rozumiem, czy Punk chciał wszystkie gwiazdy dookoła wystraszyć sprowadzeniem jakiś dwóch osiłków, którzy extreme'u na oczy nie widzieli? HA! Nie tą drogą Punk'y... jedyna osoba, która może mi dorównać pod wpływem extreme'u w tej federacji.. to właśnie Ty! Liczę na to, że w ringu się nie długo spotkamy, liczę też na to, że będziesz ze mną subordynował i przyjmiesz wyzwanie, kiedy będę chciał, a jak nie... to sam sobie załatwię walkę z Tobą.. Żałuję, że nie zwróciłem się wczoraj do Bischoff'a o prośbę walki z Twoją sztuczną stajenką, która się wtrąca w życie innych, a tak naprawde mają gówno do gadania! Straight Edge to! Straight Edge tamto! Straight Edge sramto! Punk! To dla Ciebie! Ej Ty,, Kasta? Podajżesz mi piwo, bo tylko do tego masz powołanie! Co tak powoli?! Ruchy, ruchy! <Odbiera puszkę piwa od Waldemara Kasty> Zgaduj co z tym teraz zrobie... Wypije? Niee... Może po show.. <Mike rozbija puszkę kilkoma uderzeniami o głowę!> I like it! I like to bleed! I like to extreme-up myself! Punk... szykuj się! Bo niedługo i Tobie rozwalę puszkę piwa o głowę.. a do przeciwników na ten tydzień nie ma co przemawiać... jedyna osoba którą kojarze z mojej walki to Mark Jenkins, jaskiniowiec, tajemnicza postać. Nie mam nic do niego, chociaż  jakby zasięgnął po odrobinę Hardkoru w ringu, gościu byłby moją bratnią twarzą w tej federacji.. Raise your chairs 'n' Get Extreme! Hardcore yaself TONIGHT! Because I won't wait all night long, babey!

*Mike składa krzesełko i wraca przy swojej muzyce wejściowej/wyjściowej na zaplecze.*

Na arenie rozbrzmiewa Dream Theater-The Enemy Inside co oznacza, że zaraz się pojawi Max Büttner. Po kilku sekundach to właśnie on we własnej osobie wychodzi na rampę przy sporym cheerze fanów. W drodze do ringu przybija kilka piątek ze swoimi fanami, poczym wskakuje do ringu nad górną liną i bierze mikrofon.

Max Büttner: Do ringu właśnie zawitał German Warrior, jednak tym razem nie po to, by walczyć tylko po to, aby wypowiedzieć się co nieco na temat swoich rywali. Tydzień temu odniosłem pierwsze zwycięstwo nad Arminem Heilandem i nie zamierzam przestawać kontynuować tej dobrej passy. Będe wam cały czas uduwadniał, że zasługuje na najwyższe laury gdziekolwiek się pojawię. Przekonacie się o tym już jutro kiedy wygram moją kolejną walkę, tym razem tag teamową. Może teraz powiem coś o moich oponentach. Jednym z nich będzie Jack Lewandowski. Koleś, który siedział w więzieniu, ale cały czas zachowuje się tak jakby był w nim dalej. Chyba ktoś tu ma nie pokolei w głowie, ale mniejsza z tym. To nie jest ważne czy spędziłeś w pierdlu rok, pięć, dwadzieścia czy może wogóle nie siedziałeś, ponieważ i tak nie jesteś w stanie pokazać w ringu tyle co ja. Już miałeś okazję się wybić w walce z Dowsonem i co się stało? Przegrałeś. Przegrałeś, a nikt ciebie w tej walce nawet nie zapamięta, bo Dan ciebie poprostu zniszczył. Następny jest Stephens. Kolejna gwiazda wielkich formatów, która nie potrafi nawet wygrać swojego pojedynku. Dwa tygodnie temu  został wyeliminowany jako pierwszy w Battle Royal, a tydzień temu tęgie lanie mu sprawił Shateus, z którym notabene stworzę jutro drużynę, ale nie o tym mowa. Adamie Stephensie, szykuj się na łomot jakiego jeszcze w życiu nigdy nie zaznałeś. Jesteś za bardzo pewny siebie i to cię zgubi. Jesteś najzwyczajniej w świecie zbyt arogancki i nie szanujesz tych fanów, a to jest powód do tego, abym ci wbił trochę rozsądku do głowy. Ktoś może zadać pytanie czemu Adam ma przegrać? Nie będziesz w stanie rozsądnie ocenić swoich możliwości i przez to odniesiesz jutro porażkę. Kolejny jest Robert Maciejewski. Serio? Wiem, że go lubicie, ale on poprostu jest słaby. Wystarczy spojrzeć na jego osiągnięcia. Pokonał emerytowanego Kanadyjczyka, brawo. Następnie został wyeliminowany w Battle Royal jako jeden z pierwszych. To go obliguje do tego, że w jutrzejszej walce również nie stawi większego oporu. Ostatnim zawodnikiem, który uzupełni tą drużynę jest Daevon. Jest tutaj najkrócej ze wszystkich mioch rywali. Nie miał zbytnio okazji się pokazać, więc nie będe się wypowiadał na jego temat, a zresztą i tak pewnie nie warto. Wszystko to sprawi, że to właśnie moja drużyna wygra. Poprowadzę ją do zwycięstwa. Zrobię to ja, gdyż wszyscy wiedzą, że Niemcy to najlepsi na świecie stratedzy i tylko ja będe w stanie tak poprowadzić naszą drużynę do tego, że by odniosła spektakularne zwycięstwo. Ja tymczasem muszę się udać na zaplecze, że by przygotować się do walki, a wy też się lepiej przygotujcie na wielkie emocje i wspaniały wrestling, bo taki gwarantuje wam Büttenator.

Max Büttner zostawia mikrofon w ringu i opuszcza ring ieszcze przybijając kilka piątek z fanami.

Na arenie rozlega się theme Dowsona i to ten zawodnik witany cheerem wychodzi na arenę. Wskakuje do środka ringu i odbiera mikrofon od annoucera.

Wygrana, porażka, wygrana... W kuluarach mówi się, że potrafię tylko wygrać w dwóch przypadkach - gdy mój rywal jest słaby lub gdy walczę w drużynie, bo wtedy mogę zwalić większość pracy na partnera, a wtedy będę w glorii chwały. Czy tego typu zarzuty są podstawne? Nie sądzę. Ostatnie walki mnie nauczyły wiele, ale gdy ktoś nie jest w stanie zrozumieć psychiki ringu nie jest w stanie w miarę obiektywnie wypowiedzieć się na temat wydarzeń, które są w nim toczone. Od człowieka zależy wiele - czy jest w stanie w miarę normalnie postawić sobie cele, a gdy te nie zawsze się spełniają odpowiednio zmodyfikować, czy jest w stanie nadal narzucać sobie odpowiednie tempo, bo gdy tego nie ma nie jest się w stanie normalnie walczyć. Teraz też, z tygodnia na tydzień dostaję walki i wytrzymuję to wszystko. Wiele osób mówiło, że walka dla nich jest czymś w rodzaju satysfkacji z tego, co robią, inni walczą jedynie dla hajsu, a dlaczego ja walczę? To jest pytanie, na które nikt oprócz mnie nie jest w stanie odpowiedzieć w miarę zgodnie z prawdą. To jest niezaprzeczalny fakt, którego też nikt z was nie może obalić. Uważam siebie za w pełni sprawnego zawodnika, nie tylko w sensie fizycznym, ale i psychicznym? Hmm... Na to pytanie nie odpowiem na pewno. Prawdą jest też fakt, że ponownie walczę w drużynie, co niespecjalnie mnie nastraja do tego, aby cieszyć się do końca z wygranej. Co to oznacza? Otóż wszelkiej maści eksperci od razu uznają, że walka była wyrównana i wszystko, a ja ponownie stanąłem w glorii chwały obok partnera, z którym byłem w stanie wygrać. Według wielu nie jestem w stanie samemu wywalczyć czegoś, co sie nazywa zwycięstwo. Cofając się w przeszłość przegrałem kiedyś raz tutaj, ale czy to jest ważne? Statystycy mają swój koronny argument, a ja też mam swój - nie obchodzi mnie, ile razy przegram, ile razy wygram, ważniejsze jest to, czy te wygrane mi coś przyniosą <Dan się uśmiecha> Tak więc kolejna walka, która jest wysoko ustawiona w karcie... W ciemno można już rozpoczynać coś, co można ująć jako świętowanie, lecz z drugiej strony to może być zmyłka, która spowoduje, że tylko i jedynie jest to kolejne starcie do wpisania kreseczki w streaku, która nic nie da. To jest niczym iluzja, którą można wytworzyć, którą próbuje zrobić General Manager, ale sprawny wzrok byłby w stanie dostrzec to wszystko, tą zabawę. Bo jak inaczej można określić fakt, że coraz bardziej federacja zbliża się do pierwszego wielkiego przystanku, którym będzie PPV, a stawka jest otwarta, krystalizowana. Każdy zawodnik zostaje przyporządkowany do pozycji, w której jest zdolny się wybić przed szereg, aby wędrować wyżej. Gdzie ja się znajdę? Gdzie będzie Dan Dowson? Nie jestem w stanie tego powiedzieć, to już pozostaje poza moimi siłami wpływu, muszę dać się ponieść nurtowi, który mnie zaprowadzi w jedno z dwóch miejsc - na szczyt, lub w dół. Mogę robić, co chcę, kiedy chcę, a podsumowanie dopiero nastąpi w momencie, gdy zostanie wyłoniony mistrz, twarz federacji. Czy nią zostanę? Możliwe, ale to będzie jeden z postojów. Dzisiaj, podczas walki tag-team pokażę się z odpowiedniej strony, wszystko będzie zależeć od umiejętności oraz... Szczęścia. Zapamiętajcie to.

Na arenie rozlega się ponownie theme Dowsona a ten schodzi z ringu i idzie na BS.

Na arenie gasną światła, i słychać theme song Sunhella. Jest dosłyszalny słaby cheer, prawie niesłyszany. W błysku aparatu jest widoczna sylwetka człowieka, którym z pewnością jest Sunhella. Podnosi ręce, i wykonuje jakiś dziwny ruch, po czym oślepiające fajerwerki rozświetlają arenę. Wrestler z Doliny Śmierci kieruje się w stronę stołu komentatorskiego, i bierze mikrofon oraz krzesełko. Najwyraźniej będzie jakaś przemowa ze strony Sunhell'a. Rozstawia krzesełko na samym środku ringu, siada, i zaczyna mówić:

Witam Was w Katowicach, jak się bawicie?! (słaby cheer). Przyszedłem tutaj dziś do ringu, żeby przekazać pewną wiadomość Punkowi i jego pajacom. Otóż, jeśli myślicie, że będąc w trójkę mnie pokonacie? No to powodzenia. Nieważna jest ilość, ale jakość, a jakości wcale nie macie. Punku, przekaż swoim Straight Edge Warriorom, żeby lepiej mieli się na baczności, i to jest groźba. W każdym bądź razie, życzę Tobie wygranej, ale znając życie, znowu przegrasz, tak samo jak Twoi przydupasy. A tym czasem, do zobaczenia Katowice! Widzimy się wieczorem!

Sunhell przewraca krzesełko, rzuca mikrofon, i odchodzi, wcześniej przybijając parę ''piątek'' fanom.

Let The Bodies Hit The Floor...

Let The Bodies Hit The Floor...

Let The Bodies Hit The Floor...

Let The Bodies Hit The......

FLOOOOOOOOOR!

Publika reaguje mocnym cheerem chantując Brutal! Brutal! Brutal! I jest oto i on! Pojawia się na rampie z krzesłem w ręce które unosi w górę, po czym idzie w strone ringu, na krześle ma napisane "This is Gonna Hurt", po chwili rozkłada on krzesło na środku ringu, prosi o technicznych aby podali mu mikrofon, i zaczyna mówić:

-Wita was najbardziej spektakularna i ekstremalna, czy tam hardcorowa gwiazda SDW, Mike Fucking Brutal! Bez zbędnego pierdolenia.. Jak pewnie wiecie w tą niedzielę na New Generation odbędzie się mini-turniej o SDW Hardcore Championship. Nie będę Was pytał o zdanie, są tego dwa powody. Pierwszy.. zwycięzca jest wiadomy, gdyż ten pas wprost jest stworzony przez Erica Bischoffa dla właśnie mojej skromniutkiej persony. A drugi.. w dupie mam wasze zdanie, bo i tak nie potrzebuję waszej pomocy by coś osiągnąć. Buttner oraz Shateus? Tych dwóch debili się ani troszkę nie obawiam, tego jaskiniowca tak samo... Co to ma być?! Skąd on sie urwał?! Ten człowiek chyba nigdy nie słyszał takiego słowa jak "cywilizacja". Gościu wiecie.. śpi w jaskini, je w jaskini i co jeszcze? Sra w jaskini? W sumie nie zdziwiłbym się, ale to nie o to chodzi, bo odchodzę zupełnie od tematu, a tak robić się nie powinno, gdy ma się tak mało czasu antenowego, więc będę mówił do Was, zwyrole nieco szybciej, w dupie mam to, że nie zrozumiecie. Na niedzielnym pay-per view nie będzie żadnych pogaduszek. Owszem, będziemy gadać w moim języku. Języku hardcore'u, extreme'u. Walki odbędą się w stypulacji bez dyskwalifikacji, także widzicie.. to jest mój żywioł.. to moja pasja.. to moje uzależnienie, jak dla Nicka Jeffersa papierosy. Ciała i krzesła będą leciały tu i tam.. tylko to.. macie zagwarantowane w turnieju o pas SDW Hardcore i nigdzie indziej w Polsce! Żadna federacja nie zaprezentuje Wam więcej Hardcore'u niż sam Mike Brutal z SDW i taka prawda! Oczywiście na te czasy, bo to co się działo 20 lat temu w federacji Paula Heymana, Extreme Championship Wrestling, to było coś, co podziwiałem zawsze, podziwiam teraz i będę podziwiał przez całe swoje ekstremalne życie. Extreme jest moim szóstym zmysłem i nic na to nie poradzisz! Wracając do Jaskiniowca.. obstawiam, że to on będzie moim rywalem właśnie w finale tego turnieju.. Mam jeszcze kilka kwesti do poruszenia.. mianowcie... Jenkins jest dla mnie bardzo dziwnym człowiekiem i z pewnością nie chce mieć z tym człowiekiem nic wspólnego... oprócz walki w tym tygodniu na Adreanline, oraz New Generation. Tak samo dziwni.. jesteście Wy dziwolągi.. mimo iż jesteście moimi rodzonymi rodakami, nie przynaje się do Was! Za grosz nie znacie pojęcia Extreme! Nie rozumiecie, że ten tytuł Hardcore jest stworzony dla mnie?! I we wtorek i w niedzielę uświadomicie sobie, dlaczegóż to Mike Fucking Brutal jest największą ekstremalną gwiazdą w tej federacji! Pokażę Wam coś.. czego nie pokaże Wam żadna inna gwiazda w tej zawszonej federacji! Najlepszy Extremenalista na świecie.. to właśnie ja.. Brutality Michał! Jenkins! Buttner! Shateus! Bischoff! Kiedy już zostanę nowym mistrzem SDW Hardcore nikt i nic nie stanie mi na drodzę! Zwłaszcza Wy! Raise your chairs 'n' get Xtreme!!!

*Po tych słowach Mike wychodzi na Backstage.*

-Słyszymy "Forsaken" Dream Theater. Na arenie pojawiają się połacie dymu, w kolorze ciemnoniebieskim. Po dłuższej chwili na arenie pojawia się Mark Jenkins. W przeciwieństwie do poprzednich wystąpień tego zawodnika tym razem na twarzy ma wymalowaną istną paletę emocji. Ekspresywna wejściówka kończy się, gdy Jenkins zabiera mikrofon od technicznych i wchodzi do ringu-

Mark Jenkins: To się nie wydarzyło! Słyszycie? To się nie wydarzyło! Mark Jenkins nigdy nie przegrywa a zeszłotygodniowe Adrenaline było tylko etapem. Jawa świeci coraz mocniej a podłożenie wysłannika Niflheim było niezbędnym etapem drogi ku niedzielnemu testowi. Pas zaczął świecić blaskiem szukającym oczu nieświadomych granic swoich możliwości. Mike Brutal został wyniesiony na wyżyny we wtorek, tylko po to, aby w niedzielę udać się w swoją ostatnią podróż. Podróż, podczas której niewolnik błyskającego w górze trofeum w szale walki straci resztki swojego człowieczeństwa i bezładnie spojrzy na swoją duszę, nieświadomą, umierającą, przykutą łańcuchami i przytłoczoną blaskiem pasa mistrzowskiego. Człowiek najbardziej zniewolony to taki, który siedząc w łańcuchach uważa się za wolnego....
Max i Shateus? We wtorek udowodnili jak marnym zagrożeniem są dla rzucającej ciałami siły wypuszczonej z najbardziej zapomnianych krańców krainy Cieni. Wszyscy słyszycie głosy, głosy wołające "rzućcie wszystko na jedną kartę; zapomnijcie o ograniczeniach". Głosy, które doprowadzą was do upadku, a anathema będzie podązać za wami nawet, gdy już was nie będzie po tej stronie Midgard. Oddaliście swoje dusze pod zastaw najgorszemu z deliberatorów, sprzedaliście swoje ideały w imię złota, domniemanego sukcesu, dokonaliście najgorszej transakcji z możliwych. Kończąc tę marę w niedzielę i pozwalając wam tonąć, uwolnię was od blasku waszej Jawy, i zakończę waszą bolesną wędrówkę śladami Hendrika Van der Deckena. Uświadomie wam, że wasz okręt, mający doprowadzić was do celu, to okręt widmo i zwój urojeń zbudowany przez niespełnione aspiracje i gotowość sprzedania swoich ideałów. Nowy mistrz, będzie mistrzem przynoszącym wyzwolenie, ukojenie, zrzucającym łańcuchy. Zapłacicie jednak za to najwyższą cenę...

-Mark Jenkins wychodzi z ringu i opuszcza arenę-

Na arenie rozlega się ten theme i na rampę wchodzi powolnym krokiem Dan Dowson. Jest witany cheerem ze strony fanów, a on sam przechodzi jakby obojętnie obok nich, a następnie wślizguje do ringu i odbiera mikrofon od annoucera.

Tik tak... Tik, tak... Zegar tyka, powoli zbliża się do godziny, na którą każdy czeka. Na moment, gdy będzie można się pławić w blasku sławy, ale też i odczuć gorycz porażki. Każdy człowiek, gdy się tylko rodzi, ma wybór. Zostać albo dobrym chłopcem, przykładnym mężem, ojcem, dziadkiem, względnie dobrą żoną i matką, ale też jest druga strona, tak kusząca niektórych. Każdy wie, że wszyscy zebrani na widowni dostali takie coś, a tylko od naszych indywidualnych wyborów, dylematów moralnych, względnie innych rzeczy rozwijamy się. Teraz to samo będzie. Miałem wybór... Zostać, balować, robić wszystko, co jest niekoniecznie związane z wrestlingiem, ale jednak mój wybór padł na to, abym stanął ponownie między czterema narożnikami na hali, gdzie odbywa się walka. Chciałem ponownie poczuć tą atmosferę, tak przesyconą emocjami, które aż wylewają się z niej. Tylko właśnie jest jeden fakt... Wielu się pyta, po co bym miał się pchać siłą na szczyt. Czy nie dość już zrobiłem kiedyś, aby ponownie stawać na szczycie, gdzie jedynym rywalem będę ja sam i moja pycha? Zapisanie się jako pierwszy w historii SDW mistrz na pewno pozostanie bardzo długo w pamięci, ale czy to jest to, czego tak naprawdę chcę? Czy zdołam pokonać potem samego siebie, aby udowadniać z tygodnia na tydzień, że to ja jestem najlepszy, nie ktoś inny, dosłownie z ulicy? Czy wyróżnię się na tyle, aby można było mnie nazwać prawdziwym mistrzem, nie tylko i jedynie gościem, który na papierku, względnie na fotkach będzie wyglądał jak mistrz, a tak naprawdę będzie żałosną imitacją kogoś na szczycie jedynie z dodatkiem pasa mistrzowskiego, który będzie dźwięczał niczym miedź, nie złoto. Wracając do walki... Już raz mówiłem, że nie ma sensu obsmarowanie tutaj, w tym ringu, kogokolwiek, kto stanie przede mną w ringu. Czasami jest to tak zabawne, że można się roześmiać. Dwóch gości, każdy z nich pompujący swoje ego każdym wypowiedzianym słowem, po prostu typowe starcie kogutów, każdy z nich chce zabrać spotlight na siebie, oczerniając drugą stronę. Niestety, ale zmieniam nieco klimat, bo to by nic nie dało. Co by dało, jakbym teraz wyszedł, powiedział wiele rzeczy o ludziach, o swoim rywalu, wywyższając się nad wszystkich, czując, jak mnie energia rozpiera. Jak by to się potoczyło? To jasne - porażka. Kenneth wyczuwałeś to od pewnego czasu, wiesz, że nie cofnę się przed niczym. Nie chciałem iść szybko, krótką ścieżką, wolałem wybrać dłuższą, mozolniejszą ale cóż, wyszło jak wyszło. Ty i ja, New Generation, Main Event... Wyczuwasz to, co się będzie działo? Obiecałem sobie, że nie odpuszczę. Jeden krok, ostatni, jedna akcja... Jeden błąd... Wygrana lub przegrana. Remis nie wchodzi w grę, wiesz o tym doskonale. To nie ustawi ani mnie, ani ciebie, ani tym bardziej nie usatysfakcjonuje fanów. Rozumiesz to doskonale, po tej kurtuazji, w której braliśmy udział na pewno będzie inaczej. Tutaj już nie ma chwili, aby kulturalnie rozegrać to wszystko, co się działo, dyplomacja odchodzi na dalszy plan, ustępując miejsca sile, sprytowi, technice, wszystkiemu, co może przechylić szansę zwycięstwa na jedną ze stron. Która to będzie? To wszystko się okaże dopiero dzisiaj, podczas wyrównanego starcia, przepełnionego emocjami i akcjami, aby zadowolić tych wszystkich, którzy się zbiorą na arenie. Nie będę bałwochwalczo mówił, że ja wygram, ale to jasne, że wierzę w swoje zdolności. Raz ze mną wygrałeś, ale to była walka o pietruszkę. Prawdziwa wojna dopiero się zacznie. New Generation, ty i ja. Nikt więcej, nikt mniej, tylko nasze dwie osoby, stające naprzeciw siebie. Konflikt wartości, celów, to wszystko powoduje jeszcze większą chęć wygranej. To zwycięstwo wtedy będzie smakować jeszcze lepiej.

Na arenie ponownie rozlega się theme wykorzystywany na PPV przez Dowsona, a sam zawodnik schodzi z ringu i idzie na BS

Jesteśmy gdzieś daleko poza miastem, na starej, opuszczonej wydaje się farmie. Wchodzimy do stodoły pełnej siana, a tam na bujanym krześle siedzi nie kto inny jak Kenneth Riddle. Na swoich kolanach ma Marię Kanellis.

Kenneth Riddle: Jesteśmy tutaj... muszę powiedzieć coś... cokolwiek. Sprawa nie jest prosta, kiedy mój rywal nie rzuca mięsem w moją stronę. Jestem pełen podziwu dla świata, że uchował jeszcze takich ludzi. Zdeterminowanych i głodnych sukcesu, ale honorowych. Mamy jednak w tej płaszczyźnie pewien problem. Na szczycie SDW nie możemy stać we dwóch mimo, że jesteśmy tak łudząco podobni. Równie dobrzy, równie nakręceni. Głód zwycięstwa potrafi pomóc, ale ludzie bez pokarmu nie są w stanie przeżyć zbyt długo. Jeżeli za cel postawisz sobie bycie na szczycie i nie osiągniesz go dostatecznie szybko to umrzesz w tym biznesie. Nie wiem na ile celem Dowsona jest szczyt SDW. Wiem za to na ile jest to moim celem. Pewne jest, że Mount Everestem dla słabych jest już udział w openerze Adrenaline. Dla nas obu udział w Main Evencie PPV nie jest jeszcze szczytem marzeń... co najwyżej pagórkiem. Już kiedyś wspomniałem, że dążenie do celu nie zawsze wiąże się z posiadaniem tytułów, ale pomagają one w przyciągnięciu uwagi. Dan wie o tym nawet bez mojego przypomnienia. Spędził w swoim życiu wiele czasu na treningach, tak samo jak ja. Spójrzmy prawdzie w oczy. Daleko nam do bycia niewprawionymi młokosami jakich w tym biznesie jest na pęczki. Jesteśmy dorosłymi mężczyznami, z osiągnięciami i ambicjami... bo to już nie są nieosiągalne marzenia. Dzieciaki klną na stare baby na przyblokowych ławkach, a nam wypada się ukłonić i zamienić kilka słów... tak długo się znamy. na naszych rękach są blizny... w głowach wiele wspomnień. Od najmłodszego pokolenia różni nas to, że widzimy świat taki jakim jest. Oni dają się karmić papką. Nas nikt nigdy nie uświadamiał, że mamy talent! Sami się w tym utwierdzaliśmy przez lata ciężkich treningów, które doprowadziły nas właśnie tutaj! Do SDW, a jeden z nas zostanie pierwszym w historii mistrzem! Na przekór Bischoffowi i jego "odrodzonemu" nWo, na przekór władzom federacji, które z pewnością preferują korporacyjnego championa, na przekór tym, którzy w młodzieńczych latach odradzali nam wrestling! Wiecie... mój pierwszy trener powiedział mi, że wybierając ten sport odniosę w życiu porażkę. Pozdrawiam pana, panie Jones, mam nadzieję iż bilet na New Generation PPV już dotarł. Dan... dobrze wiemy kim jesteśmy dla nas będąc nikim dla nich... dla widzów jesteśmy tylko nazwiskami, nie widzą w nas ludzi, wyczerpanych, skatowanych. Przekonywałeś się o tym wiele razy na lotniskach, wiem to. Bycie wrestlerem jest niewdzięczne. Pewnego dnia moją karierę być może zakończy kontuzja... jestem wręcz tego pewien bo tak jak Ty, ja nie jestem w stanie się cofnąć lub zawahać. Przez lata wyzbyłem się czynnika strachu. Jaka wtedy będzie rola ludzi? Przez kilka tygodni będą wspominać mnie jako wspaniałego zawodnika, ale to co przeżyję... nie znają tego. Doszliśmy już do porozumienia w kwestii tego, że na New Generation na bok odchodzi dyplomacja i dobre, honorowe zachowanie. Nie jedziemy tam grać w szachy... jedziemy tam... żeby walczyć! Z całych sił, z całego serca... WALCZYĆ! Dan Dowson vs Kenneth Riddle to będzie pojedynek, który wszyscy zapamiętają na lata, a ludzie z pierwszych rzędów będą opowiadać swoim wnukom, że widzieli to na własne oczy z bliska! Historia nie pamięta drugich miejsc... jestem tego świadomy. Okrucieństwo ludzkie polega na tym, że to o wygranych rozmawia się latami. Porażka usuwa cię w cień i daje złudne poczucie uczestniczenia w czymś wielkim. Aby zarówno wygrany jak i przegrany przeszli do historii... potrzeba stworzyć WIELKI spektakl! Shawn Michaels vs Razor Ramon... przyznam się szczerze, że nie zawsze potrafię sobie przypomnieć zwycięzcę tego starcia... mam jednak przed oczami wielki pojedynek wielkich ludzi. Minęło dwadzieścia lat, a ludzie dalej to pamiętają. Jeżeli obaj chcemy przejść do historii to musimy zrobić to samo... pójdźmy sobie na rękę i stwórzmy widowisko, które pozwoli nam wpisać się na stałe do ksiąg, a wynik zepchnąć na drugi plan. Dan Dowson... Kenneth Riddle...

Kenneth stawia Marię na nogi po czym sam się podnosi, łapie dziewczynę za rękę i oboje wychodzą ze stodoły, przez której drzwi przebijają się intensywne promienie słoneczne...